Η υπογραφή

Οσοι έχομε τη «διαστροφή» να μας αρέσει η αστυνομική λογοτεχνία, τα βιβλία για τη δράση των οικογενειών μαφίας, στις μεγαλουπόλεις ή και τις μικρότερες πόλεις, όσοι ξενυχτάμε μπροστά στην τηλεόραση και φοβόμαστε να γυρίσουμε το κεφάλι μας στον ώμο μας γιατί τη νύχτα οι σκιές και οι ήχοι παίρνουν άλλες διαστάσεις, για να δούμε αντίστοιχες ταινίες, με διαρρήξεις, κλοπές τραπεζών, παραχαράξεις, βαλίτσες με δεσμίδες από δολάρια, πτώματα σε πορτμπαγκάζ μαύρων αυτοκινήτων, εκσκαφές από τάφους σε νυχτερινές ώρες στα νεκροταφεία, κάτι έχομε καταλάβει.

Η αστυνομία είναι διεφθαρμένη, συμμετέχει στο έγκλημα, γίνεται αποδέκτης ποσοστών από τα κλοπιμαία, χτυπάει, πυροβολεί ανεξέλεγκτα, οι δικαστές είναι ευάλωτοι, και υπάρχουν και οι εξαιρέσεις για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας. Η μαφία είναι ένα κράτος μέσα στο κράτος, δομημένο κατ' εικόνα και ομοίωση, που δε συμφωνεί με τους κανόνες του κράτους, όπου ζουν τα μέλη της, φτιάχνει τους δικούς της, είναι το ίδιο σκληρή με αυτό, το λοιδορεί, το περιφρονεί, του επιτίθεται.

Οι ιστορίες που μένουν στα βιβλία και εκείνες που γίνονται ταινίες διαφέρουν στα σημεία: στις σχέσεις παράνομων και έννομων, στην τοποθεσία της τράπεζας, στον τρόπο της διάρρηξης, στα ποσά που κλέβονται, στο μοίρασμα, αλλά κυρίως στην ιεραρχία και την πειθαρχία, την πλήρη υπακοή, που φέρνουν κέρδη, αλλά και θάνατο. Οι αρχιμαφιόζοι, οι νονοί δε φέρουν όπλα, όπως ο Αλ Καπόνε και άλλοι, δε βάφουν τα χέρια τους με αίμα, αυτό το κάνουν οι υποτακτικοί τους. Τα όπλα τους είναι πιο προχωρημένα ακόμα και από την εποχή τους.

Οταν συλλαμβάνονται από την Αστυνομία έχουν τις ενστάσεις τους βασιζόμενοι στην έλλειψη έγγραφων στοιχείων. Ας τους αποδείξει η Αστυνομία ότι αυτοί σχεδίασαν το έγκλημα, ας τους δείξει πού έχουν βάλει έστω και μια υπογραφή. Υπογραφή δεν υπάρχει πουθενά. Ούτε αυτοί που εμπορεύονται τα διαμάντια βάζουν υπογραφή. Οι συναλλαγές των εμπόρων, εκπαιδεύονται, πρέπει να καταγράφονται στο μυαλό τους όπως και οι διαδρομές: Αφρική, Βέλγιο, Ολλανδία, Νέα Υόρκη. Υπογραφές δεν μπαίνουν πουθενά.

Στα χρόνια της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας 1967 - 1974 έγραφα την επιφυλλίδα στον εβδομαδιαίο «Ελληνικός Ταχυδρόμος» του Χρήστου Κολύβα, που εκδιδόταν στο Μόντρεαλ, Καναδά. Κάποιοι φίλοι που ήθελαν να με προστατεύσουν, μου έκαναν συστάσεις να μην υπογράφω τα γραφτά μου για να μην έχω φασαρίες με τις Αρχές. Τις είχα. Μα, η υπογραφή μου δείχνει την ευθύνη μου, έλεγα.

Θυμόμουν στη γειτονιά μας, στην Καλλιθέα, ένα πολύ μικρό τσαγκάρικο που έβαζε σόλες και φόλες στα παπούτσια και παρά τα ανύπαρκτα οικονομικά του τσαγκάρη, εκείνη την εποχή, είχε φτιάξει ο ίδιος μια ταμπέλα διακοσμημένη με ένα γυναικείο παπούτσι και ένα αντρικό και είχε γράψει καλλιγραφικά το όνομά του φαρδιά πλατιά, Σκυλλάκος. Μου είχε φτιάξει καλαπόδια και μου έφτιαχνε παπούτσια. Τα πόδια σου μεγάλωσαν, έλεγε η μαμά μου. Πρέπει να πεις στο Σκυλλάκο να μεγαλώσει και τα καλαπόδια. Στα καλαπόδια είχε σκαλίσει το όνομά του. Τον είχα ρωτήσει γιατί. Είναι η υπογραφή μου, είχε απαντήσει. Ηταν υπεύθυνος για τα τακούνια, τις σόλες, τις φόλες και τα παπούτσια μου.

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ