Το "Πλανοδιον" του Γιάννη Πατίλη: Με θετικό πρόσημο η 23χρονη διαδρομή του

• Μέσα στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του Ιωνικού Συνδέσμου, με την παρουσία αρκετών νέων, πραγματοποιήθηκε η ενδεκάτη εκδήλωση στη σειρά Η ποίηση σε δώδεκα λογοτεχνικά περιοδικά. Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στα 23 χρόνια της αθόρυβης αλλά ουσιαστικής παρουσίας του Πλανόδιου στον πνευματικό χώρο και της προσφοράς στην περιοχή της ποίησης.

• Εκ μέρους των οργανωτών ο Γιώργος Ζεβελάκης μίλησε για την ταυτότητα και τη διαδρομή του Πλανόδιου. Για τον ποιητή Γιάννη Πατίλη που το εμπνεύστηκε, το σχεδίασε και το διευθύνει παρατήρησε ότι όταν ξεκινούσε ήταν ήδη εξοπλισμένος με δεκαετή εμπειρία από τη συμμετοχή του στις εκδόσεις του Δέντρου (1978), Νήσος (1983-1985) και Κριτική και Ποίηση (1984-1985) και με τη γνώση των μεταπολεμικών περιοδικών. Η εκδοτική πείρα, η γνώση της ιστορίας του λογοτεχνικού φυλλαδίου, οι αισθητικές αντιλήψεις και οι εμμονές του, συνέβαλαν ώστε γρήγορα το Πλανόδιον να αποκτήσει τη φυσιογνωμία του που το ξεχωρίζει από το ομοειδή έντυπα.

• Τα μικρόσχημα, πυκνογραμμένα και καλαίσθητα -σχεδόν χειροποίητα- τεύχη του δεν ελκύουν τον αναγνώστη με τα προβεβλημένα ονόματα ή τα αβανταδόρικα θέματα. Δεν ακολουθούν επετείους και μόδες. Ανάγουν το τυπογραφικό στοιχείο σε αισθηματική μονάδα και αποφεύγουν τους εικαστικούς εντυπωσιασμούς.

• Στη συνέχεια ο Γιάννης Πατίλης έκανε έναν απολογισμό της έκδοσης και διάβασε τον κατάλογο των ποιητών που συνεργάστηκαν στον πρώτο τόμο. Έδωσε την πληροφορία ότι το Πλανόδιον δεν έχει καλάθι αχρήστων και ό,τι του έχει σταλθεί φυλάσσεται στο αρχείο του. Σήμερα το αρχείο έχει ψηφιοποιηθεί και έχει ανέβει στο διαδίκτυο (ΕΚΕΒΙ). Το περιοδικό είναι ανοιχτό στη δημοσίευση πρωτότυπης ποίησης και πεζογραφίας αλλά όχι στις κριτικές και τα σχόλια. Για να υπάρχει αξιοπιστία οι κριτικές σελίδες του γράφονται μόνον από τους τακτικούς συνεργάτες. Το εξαμηνιαίο έντυπο, αποστασιοποιημένο από την τρέχουσα επικαιρότητα, παρεμβαίνει και ελέγχει δημόσιες στάσεις προσώπων και θεσμών. Είναι πολιτικοποιημένο υπό την έννοια ότι το έργο και του πιο απομονωμένου καλλιτέχνη συνιστά πράξη δημόσιας ευθύνης εκ των κοινωνικής φύσεως των υλικών και σημασιών που διαχειρίζεται.

• Στο τελευταίο μέρος παρουσίασε, με ευαισθησία και ακρίβεια, τις ποιήτριες: Θεώνη Κοτίνη με την αναγνωρίσιμη γραφή και λυρική διαύγεια, την Αγγελική Σιδηρά με την ελεγειακή διάθεση και σατιρικές νότες, και την Αγγελική Ελευθερίου με το δραματικό πάθος στα όρια του τραγικού. [Η ΑΥΓΗ, 27/03/2009]