ΠΟΣΟ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ...

Πόσο θα ήθελα μια μέρα να φορτώσω το αυτοκίνητό μου με βιβλία, ντοσιέ με τα χαρτιά μου, διάφορα αποκόμματα και τον υπολογιστή και τον υπολογιστή μου, και να ταξιδέψω μέχρι εκεί όπου κανείς δεν θα με ενοχλεί. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας και μόνον λόγος: θέλω να τελειώσω ένα βιβλίο, που με απασχολεί κάθε μέρα. Ένα κεφάλαιο θέλω ακόμη και μετά ένα ρετουσάρισμα και κατευθείαν στον εκδότη. Είναι αλήθεια ότι οι συγγραφείς ή τέλος πάντων αυτοί που υποδύονται τους συγγραφείς (όπως εγώ) χρειάζονται τη μοναξιά και κάποια υποστήριξη προκειμένου «να έρθουν αντιμέτωποι με τους δαίμονές τους». Κάπως έτσι δεν λένε;

Για το περασμένο καλοκαίρι είχα κάνει ένα σωρό σχέδια σχετικά με το φινάλε του βιβλίου, αλλά δεν τα κατάφερα, αφού οι καταστροφικές πυρκαγιές που ερήμωσαν την Πελοπόννησο, με αποθάρρυναν. Έβλεπα τους καπνούς και τις φλόγες και νόμιζα ότι θα έφταναν και στο δικό μου χωριό, εκεί στον Πάρνωνα. Από τη μια ήταν ο φόβος της επερχόμενης καταστροφής, και από την άλλη, η αγωνία για το μέλλον αυτού του τόπου, ένα μέλλον που δεν φαίνεται ευοίωνο. Ο φόβος θα πλακώνει τις καρδιές μας. Θα μπορούσα καλά να φανταστώ, εντούτοις, ότι αυτές οι πυρκαγιές ήσαν τυχαίες και δεν υπάρχει περίπτωση να τις ξαναδούμε. Αλλά, αυτό μόνο στη φαντασία και στα όνειρά μας. Δεν μπορώ να ξέρω αν φταίνε κάποιοι απρόσεκτοι, κάποιοι οικοπεδοφάγοι, κάποιοι εχθροί του λαού και της χώρας… Και ποιος μου λέει ότι το φετινό καλοκαίρι θα είναι καλύτερο από το περσινό, χωρίς το φόβο και την αγωνία της φωτιάς;

Εκείνο που ξέρω είναι ότι δεν θα είμαστε πλέον όπως παλιά. Οι άνθρωποι ζούσαν μέσα στο δάσος και δεν υπήρχε περίπτωση πυρκαγιάς, παρά το γεγονός ότι εκεί μαγείρευαν και περνούσαν τους καλοκαιρινούς μήνες. Βούιζαν τα βουνά από την πολυκοσμία. Κόσμος πήγαινε κι ερχόταν. Το δάσος ήταν η ανάσα και η ζωή.

Τέλος πάντων, πέρασε το καλοκαίρι και είπα ότι ο χειμώνας θα με κάνει να αφοσιωθώ στο γράψιμο ώστε να ξεμπερδεύω επιτέλους μ’ αυτό το βιβλίο που έχω ν’ ασχοληθώ μαζί του περισσότερο από ένα χρόνο. Όμως τα πράγματα ήρθαν πάλι στραβά και κάπου μέσα μου έχω το φόβο μη τυχόν και φέτος δεν καταφέρω να πραγματοποιήσω το σχέδιό μου. Και το λέω αυτό διότι ήδη μου συνέβησαν περίεργα γεγονότα, τα οποία με απομάκρυναν από το σκοπό μου. Και τώρα ανάμεσα στις οικογενειακές υποχρεώσεις, στις επαγγελματικές δραστηριότητες και στη γενικότερη κοινωνικοπολιτική αφασία, προσπαθώ να καταλάβω πώς θα βγω από το αδιέξοδο!