Πολλά μυθιστορήματα με θέμα τις σχέσεις μητέρας-παιδιού -κυρίως όμως, όπως φαίνεται, μητέρας και γιου- έχουν κυκλοφορήσει το τελευταίο διάστημα στην εκδοτική αγορά της Γαλλίας, ίσως και εν όψει της Ημέρας της Μητέρας. Πολλά μυθιστορήματα με θέμα τις σχέσεις μητέρας-παιδιού -κυρίως όμως, όπως φαίνεται, μητέρας και γιου- έχουν κυκλοφορήσει το τελευταίο διάστημα στην εκδοτική αγορά της Γαλλίας, ίσως και εν όψει της Ημέρας της Μητέρας.
Ταχάρ Μπεν Τζελούν: νοσταλγία για τη μητέρα που δεν υπάρχει πια |
Πολλοί γνωστοί συγγραφείς, ο Ταχάρ Μπεν Τζελούν, ο Αλεξάντρ Ζαρντέν, ο Ζακ Σεσέξ, αποφάσισαν ν' ανοίξουν την ψυχή τους στους αναγνώστες τους, όπως διαβάζουμε στην εφημερίδα «Λε Φιγκαρό». Αλλοτε μιλούν με τρυφερότητα και συγκίνηση, άλλοτε βγάζουν θυμό και πίκρα, άλλοτε ακόμη και απέχθεια.
Ο Μπεν Τζελούν και ο Ζακ Σεσέξ στα μυθιστορήματά τους θυμούνται με νοσταλγία τη μητέρα τους που δεν υπάρχει πια...
Ενα βιβλίο προσφέρει σε πολλούς άλλους την ευκαιρία να βρεθούν μπροστά στη δική τους ιστορία λέει η ψυχαναλύτρια Κλοντ Αλμός
Κατά την ψυχαναλύτρια Κλοντ Αλμός, οι μαρτυρίες πάνω στις οικογενειακές σχέσεις είναι σήμερα του συρμού. Το να μιλάς για τον εαυτό σου δεν αποτελεί σκάνδαλο, όπως άλλωστε και το να γράφεις ένα βιβλίο με αυτό το θέμα.
«Από κοινωνιολογική άποψη -λέει η ψυχαναλύτρια στην εφημερίδα «Λε Φιγκαρό»- είναι της μόδας αυτή η λογοτεχνία με θέμα τα οικογενειακά προβλήματα. Πρώτη η τηλεόραση ανακάλυψε τη δύναμη της δημόσιας μαρτυρίας και χειραγώγησε τις εκπομπές όπου ανώνυμοι άνθρωποι πηγαίνουν και μιλούν για τον εαυτό τους. Μπορούμε να πούμε πως στην αρχή γι' αυτούς τους ανθρώπους ήταν μια απελευθέρωση. Οσο για εκείνους που παρακολουθούσαν αυτού του είδους τις εκπομπές, μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν πως τα προβλήματα που νόμιζαν πως μόνο αυτοί είχαν, τα αντιμετώπιζαν κι άλλοι. Η συγγραφή των βιβλίων αυτών έχει την ίδια λογική. Ο ίδιος σου ο εαυτός έχει γίνει ένα πολύ καλό θέμα. Διαπιστώνουμε όμως ότι η τηλεόραση αρχίζει να εξαντλείται σε αυτού του είδους τις εκπομπές. Το ίδιο θα ισχύσει και για τα βιβλία».
«Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά, που μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα. Στη διάρκεια μιας ψυχανάλυσης θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά βιβλία. Ο ίδιος ο Φρόιντ συνέκρινε την ψυχανάλυση με την εργασία ενός αρχαιολόγου που ανακαλύπτει διαδοχικά στρώματα ερειπίων. Σε κάθε επίπεδο, ο ασθενής σχηματίζει μια κάποια ιδέα της προσωπικής του ιστορίας και θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο γι' αυτήν. Στη συνέχεια περνάει σε ένα άλλο επίπεδο, φθάνοντας μέχρι του σημείου που μαθαίνει αρκετά για να γράψει το τελευταίο βιβλίο, το πιο αληθινό. Στο γραφείο του ψυχαναλυτή αποκαλύπτουμε την ιστορία μας σε κάποιον που βρίσκεται εκεί. Γιατί μας ακούει και μας επιτρέπει να ακούσουμε. Το βιβλίο ακολουθεί μια άλλη διαδικασία. Βάζει μια απόσταση. Λέμε κάτι με έναν τρόπο συγκαλυμμένο. Επίσης, όταν γράφουμε ένα βιβλίο, αυτό μας ξεφεύγει, δεν ξέρουμε τι το κάνουν οι αναγνώστες»...
[Της ΒΙΚΗΣ ΤΣΙΩΡΟΥ, Ελευθεροτυπία, 7/5/2008]
No comments:
Post a Comment