 |
Η πρώτη εκδήλωση περιέλαβε ομιλίες του διευθυντή του θεάτρου, Μιχάλη Αεράκη, και του Αδαμάντιου Πεπελάση, απαγγελίες ποιημάτων του Ρίτσου από τους ηθοποιούς Γιάννη Βόγλη, Γιώργο Παρτσαλάκη, Νίκο Βερλέκη και Μαριέτα Πεπελάση, προβολή αποσπασμάτων -επιλεγμένων από την Ηρώ Σγουράκη - της ταινίας του Κώστα Αριστόπουλου, σε παραγωγή Γιώργου και Ηρώς Σγουράκη, για τον Γιάννη Ρίτσο και παρουσίαση μελοποιημένων ποιημάτων του Ρίτσου, δραματοποιημένα και τραγουδισμένα από την εξαιρετική ομάδα «ΚΑΤΑΦΩΝΗ». Την εκδήλωση συντόνισε και παρουσίασε η φιλόλογος Βαρβάρα Περράκη.
Την Κυριακή (8/2) στο Ωδείο δόθηκε παράσταση με το έργο του Ρίτσου «Το νεκρό σπίτι», σε σκηνοθεσία - σκηνογραφία Απόστολου Αποστολίδη, με την ηθοποιό Σωτηρία Ζάνταλη. Ο χώρος ήταν ασφυκτικά γεμάτος από το πλήθος του κόσμου (πολλοί μη έχοντας πού να σταθούν ακόμα και στο φουαγιέ, αναγκάστηκαν να φύγουν) και στις δύο εκδηλώσεις και η συγκίνηση έκδηλη. Η μεγάλη συμμετοχή στις εκδηλώσεις αυτές κατέδειξε το γεγονός ότι το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης δεν έχει δική του στέγη, ώστε να αναπτύξει περισσότερο τη σημαντική δραστηριότητά του.
Ο διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, μιλώντας για τον τιμώμενο ποιητή, τόνισε ότι ο Γιάννης Ρίτσος «έμελλε να παίξει έναν από τους πιο σημαντικούς ρόλους στη νεότερη πνευματική, και όχι μόνο, ιστορία της χώρας μας». Κατέγραψε «την πείνα, τις κακουχίες, τις προσδοκίες, τον έρωτα και την αγωνία των συνανθρώπων του. Ο Ρίτσος υπήρξε και υπάρχει ως ποιητής του βάθους, του πάθους, της αγνότητας, της αθωότητας, των μικρών πραγμάτων, των μεγάλων οραματισμών, της υψηλοφροσύνης και της ευψυχίας, ο κομμουνιστής που αγωνίστηκε, βασανίστηκε, εξορίστηκε, διώχτηκε και κατέγραψε τον καημό και τους πόθους του εν γένει πάσχοντος ανθρώπου, που δεν εξαργύρωσε τίποτε από τα παραπάνω προς ίδιον όφελος. Αμετανόητα άνθρωπος, σύντροφος όλων των πολιτών, "απαρηγόρητος παρηγορητής του κόσμου", "πάλεψε με τις λέξεις, με το χρόνο, με τα πράγματα". Ανοιξε την πόρτα στην πεταλούδα, στ' άστρα, στον ανθρώπινο στεναγμό, στις μεγάλες σημαίες, στα χρώματα, έψαξε τα παραμέσα μας και σκάλισε τους υπαρξιακούς μας φόβους, καταδείχνοντας περίτρανα ότι στο μαζί είναι το νόημα, ο σκοπός, η πραγμάτωση του ανθρώπου. Δήλωνε ότι πίστευε στην ποίηση, στον έρωτα, στην επανάσταση και έτσι "απέλπισε την απελπισία". Υμνησε την ομορφιά, την αρμονία και φόβισε το θάνατο. Πορφύρωσε το άχρωμο, τεχνίτης και εργάτης του λόγου, μάχιμος με ασπίδα την ποίηση, εξεγερμένος και ανυπότακτος πάντα, ασυμβίβαστος, έγραψε στίχους, με φωτιά και βάλσαμο. Εστρωσε με λέξεις τις μεγάλες λεωφόρους του μέλλοντος, για να πατάμε με "λογισμό και μ' όνειρο"».
No comments:
Post a Comment