Λένος Χρηστίδης: «Μου αρκεί ένα σακίδιο»

Με τα ελληνικά τηλεπεριοδικά υπό μάλης ο Λ. Χρηστίδης διασχίζει την Ινδία και δηλώνει: «Το ακριβότερο γεύμα με αστακό κοστίζει δυόμισι ευρώ».

[Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ - φωτ: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 16/3/2008]. «Μόνολογκ» κι όποιον πάρει ο χάρος. Ενας χειμαρρώδης μονόλογος που συνοψίζει κοτζάμ ζωή ενός πολύ μυστηριώδους τύπου. Κάποιου που «κρατά πιρούνι σ' έναν κόσμο σούπας», που μοιάζει να τα έχει κάνει (και να τα έχει πει) όλα ή τίποτα. Ονειρεύεται ξαπλωμένος στον καναπέ μπροστά σε μια πολύ δραστήρια -αλλά χωρίς ήχο εδώ και χρόνια- τηλεόραση ή ταξιδεύει πράγματι σε χώρες μαγικές κι ονειρεμένες; Είναι νέος, γέρος ή σε επιθανάτιο ρόγχο; Είναι φρικιό ή ήρωας του Μπάροουζ; Το σίγουρο είναι πως ο τύπος «υπάρχει υπερβολικά» και δεν το κρύβει.

Μετά το «Bororo», τα «Χαστουκόψαρα», το «Ψυχ», το «Λοστρέ», ο Λένος Χρηστίδης επιστρέφει με το μυθιστόρημα «Μόνολογκ» (εκδ. «Καστανιώτης»). Με καινούρια φόρμα γραψίματος, θέμα εξωτικό και ύφος ξεχωριστό. Λυτρωτικό όπως πάντα χιούμορ, αλλά τώρα και μπεκετικό: μαύρο, πικρό. Γραφή χύμα, μερικές φορές αυτόματη, λες κι ακολουθεί τα άτακτα συνειρμικά επεισόδια της σκέψης του. Τα σημεία στίξης έχουν πάει περίπατο, ενώ πολλές αγγλικές λέξεις συνευρίσκονται οργιαστικά με την ελληνική γλώσσα. Ο συγγραφέας γράφει σε χαρτάκια ή ημερολόγια με κουτσά μολυβάκια σε σκοτάδι και φως, όπου βρεθεί. Αλλά και ο αναγνώστης διαβάζοντας το «Μόνολογκ» έχει την αίσθηση ότι προσπαθεί να βάλει σε τάξη αυτά τα σκόρπια χαρτάκια... Μια διαδικασία που, πιστέψτε με, τη γλεντάει... [συνέχεια ΕΔΩ]