Σκοτώθηκε η αρχαιολόγος Ηώ Ζερβουδάκη

Ενα σημαντικό μέλος της έχασε η αρχαιολογική επιστημονική κοινότητα. Ο ξαφνικός θάνατος της Ηούς Ζερβουδάκη (την τραυμάτισε θανάσιμα διερχόμενη μηχανή στον πεζόδρομο της οδού Τοσίτσα) έχει σοκάρει τον αρχαιολογικό κόσμο. Η επίτιμη διευθύντρια Αρχαιοτήτων χτυπήθηκε βγαίνοντας από τον Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου είχε πάει να ευχηθεί στους συναδέλφους της, το μεσημέρι της Μ. Πέμπτης. Και τι τραγική σύμπτωση! Για το χάλι που παρουσίαζε αυτός ο πεζόδρομος, λίγα μόλις μέτρα από το υπουργείο Πολιτισμού, μεταξύ του πρώτου μουσείου της χώρας και του Πολυτεχνείου, είχε τοποθετηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, ως μέλος τότε του ΚΑΣ.

Επιστήμων διεθνούς κύρους και αποδοχής, σε όλη τη σταδιοδρομία της που άρχισε το 1965, υπήρξε έντιμη, συνεπής, πιστή στις αρχές της από τις οποίες δεν παρέκκλινε ποτέ. Υπηρέτησε στα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες, έφτασε στον βαθμό του εφόρου, υπηρέτησε δυο φορές ως διευθύντρια Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων ενώ στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο -που τόσο αγαπούσε να επισκέπτεται- εργάστηκε ως έφορος Αγγείων από το 1982. Το 1997 ανέλαβε τη διευθυντική θέση έως το 1999, χρονιά που ολοκλήρωσε την υπηρεσιακή της σταδιοδρομία.

Εργάστηκε αόκνως για τη μεγάλη επανέκθεση της συλλογής αγγείων του Εθνικού Αρχαιολογικού αλλά και για την επανέκθεση της συλλογής Σταθάτου. Στέλεχος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (μέλος του διοικητικού συμβουλίου για χρόνια αλλά και πρόεδρος την περίοδο 1977 - 1977), ήταν μάχιμη και πάντα στην πρώτη γραμμή σε οποιαδήποτε υπόθεση αφορούσε την προστασία των μνημείων.

Οι μειοψηφίες της στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο δήλωναν πίστη, αυστηρότητα, όπως και οι εύστοχες παρατηρήσεις της που πολλές φορές αποδείχτηκαν σωτήριες. Η Ηώ Ζερβουδάκη ήταν σχολαστική με την προστασία και ανάδειξη των μνημείων.

Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Πολιτισμού της Βουλής, του Δ.Σ. του ελληνικού τμήματος του Εικονογραφικού Λεξικού της Ελληνικής Μυθολογίας, ισόβιο μέλος της Αρχαιολογικής Εταιρείας και αντεπιστέλλον μέλος του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου. Αδυναμία της -ισχυρίζονται όσοι τη γνώριζαν καλά- ήταν η Ρόδος. Ως πρόεδρος άλλωστε της Eπιστημονικής Επιτροπής Λίνδου αφιέρωσε όλες της τις δυνάμεις τα τελευταία χρόνια στην αναστήλωση των μνημείων.