Ο ΘΩΜΑΣ ΓΚΟΡΠΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ... ΑΛΛΟΥΣ!

Η ποίηση σαν άσκηση κριτικής. Ο Θωμάς Γκόρπας για τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Παλαμά, τον Σεφέρη και άλλους Ελληνες ποιητές.

Στο έργο του ο Θωμάς Γκόρπας, που πέθανε πέντε χρόνια πριν, Πρωταπριλιά του 2003, μιλάει αρκετά συχνά για την ποίηση και για τους ποιητές. Και μιλάει με την οικεία του ευθύτητα, που γίνεται πια σφραγίδα του όταν εξελίσσεται σε αντισυμβατική δριμύτητα. Παρότι είναι μακρότατη η παράδοση της ενδολογοτεχνικής συνομιλίας, που ενίοτε παίρνει τον τόνο του σκώμματος και της ειρωνικής αντιδικίας, δεν είναι πια ιδιαίτερα συνηθισμένο να μιλούν οι ποιητές για ομοτέχνους τους, και μάλιστα στους ίδιους τους στίχους τους, αναφέροντάς τους με το όνομά τους και κρίνοντάς τους... [Του Παντελή Μπουκάλα, Η Καθημερινή, 8/4/2008]

Είχα μια φιλία με τον Γκόρπα, όπως και με τον Κατσαρό (και με άλλους βεβαίως...). Ωστόσο αυτοί οι δυο ήσαν προσηλωμένοι σ' ένα ιδανικό ανθρωπιάς που για τους άλλους ήταν δυσδιάκριτο. Σαν καλόγεροι, σαν ασκητές, κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας αόρατοι, αλλά είχαν αναλάβει εργολαβικά την κηδεμονία ενός κόσμου που με σκορπισμένο μυαλό διαδήλωνε την πίστη του σε κάποια ιδανικά που δεν ήθελε να έχει, σ' έναν Θεό που τον ήθελε για να τον αποδοκιμάσει... Σαν εισαγγελείς κυκλοφορούσαν από τα Εξάρχεια, στη Σταδίου, στο Μπραζίλιαν, ξεσπώντας πολλές φορές σε σαρκασμούς, κι έτσι όπως μιλούσαν θαρρείς πως ήσαν κάτοχοι μιας αλήθειας προνομιακής...

Τέλος πάντων, είπα κάτι να γράψω με αφορμή το κείμενο του Μπουκάλα για τον Γκόρπα...