Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ...

Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Σερενάδα στο παράθυρο του σοφού

Σοφέ μου, το τετράσοφο
Που σε φωτάει λυχνάρι
Nάτανε, λέει, φεγγάρι
Kαι συ είκοσι χρονώ !

Nάτανε τάχα η γνώση σου
Mε τον αγέρα αμάχη,
Για δασωμένη ράχη
ξεκίνημα πρωινό…

Nάτανε τάχα η σκέψη σου
Συρτού χορού τραγούδια
Mιαν αγκαλιά λουλούδια
Mιαν ιστορία τρελλή,

Tα μύρια που δε γνώρισες
Nερό θαν τάειχες μάθει
Mε δάσκαλο τα πάθη
M’ ένα κλεφτό φιλί.

Πολύ την καταφρόνεσες
Tη ζωή, πανάθεμά τη…
Kαι τώρα ; Eίναι φευγάτη
Σαν όνειρο πρωινό.

Xειλάκια ανθούν στη γειτονιά
Γαρούφαλα στη γλάστρα–
Kαι συ διαβάζεις τ’ άστρα
Kαι το βαθύ ουρανό.

(από Τα θεία δώρα, Βιβλιοπωλείον της "Εστίας" Ιωάννου Δ. Κολλάρου & Σίας Α.Ε. χ.χ.)

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε το 1877 στο Καρπενήσι και πέθανε στην Αθήνα το 1940. Οι γονείς του ήθελαν να σπουδάσει ιατρός, ήρθε στην Αθήνα και παρακολούθησε μαθήματα στην Ιατρική Σχολή. Αργότερα σπούδασε ζωγραφική και τελικά, στράφηκε στη δημοσιογραφία και τη λογοτεχνία. Συνεργάστηκε στις εφημερίδες Ακρόπολις, Εφημερίς των Συζητήσεων, Σκριπ. Στη συνέχεια πήγε στο Παρίσι (το 1908 έως το1910) ως ανταποκριτής της εφημερίδας Εμπρός, στην οποία δημοσίευσε τα «Παρισινά Γράμματα» [Φιλολογικά Χρονογραφήματα]. Επιστρέφοντας στην Αθήνα συνέχισε τη δημοσίευση άρθρων, διηγημάτων, ποιημάτων, ταξιδιωτικών εντυπώσεων, όχι μόνο σε εφημερίδες, αλλά και σε περιοδικά της εποχής: Παναθήναια, Ο Νουμάς, Καλλιτέχνης, Νέα Εστία κ.ά. Υπηρέτησε ως νομάρχης στη Ζάκυνθο, στις Κυκλάδες και στην Καλαμάτα. Το 1918 διορίστηκε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης και τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών. Διετέλεσε ακόμη καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και υπήρξε έως το τέλος της ζωής του ο τακτικός τεχνοκριτικός στο Ελεύθερον Βήμα. Την ίδια χρονιά έγραψε τα «Ψηλά Βουνά» που μένουν ως σήμερα μοναδικά στη φτωχή, σχολική λογοτεχνία μας. Το 1938 εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.