Πεζογραφία και ποίηση...

Προσφάτως κουβέντιαζα μ' ένα φίλο και μου έλεγε ότι, πάει πια η ποίηση, δεν έχει τίποτε να πει στον σημερινό κόσμο - "ποιος διαβάζει ποίηση;". Είναι αλήθεια ότι το μυθιστόρημα σήμερα "σαρώνει" στις αναγνωστικές προτιμήσεις του κοινού. Δεν είμαι βέβαιος αν το ίδιο το κοινό είναι εκείνο που καθορίζει ποιο λογοτεχνικό είδος πρέπει να πλημμυρίσει την αγορά ή οι εκδότες. Δεν με απασχολεί. Αν είναι η εποχή της πεζογραφίας, καλώς να είναι. Ίσως να ήταν πάντα...

Ωστόσο, στις μέρες μας, αυτός ο κατακλυσμός του πεζού λόγου κι εκείνων που τον κουλαντρίζουν, δείχνει ότι κάποιοι επιθυμούν να εξουδετερώσουν ή μάλλον να εξαλείψουν τους σφριγηλούς εκείνους στιχοπλόκους που στριμώχνονται ανάμεσα στον συρφετό των πεζογράφων για ν' ακουστεί η φωνή τους.

Βλέπουμε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, κάπου-κάπου, κάποιες ποιητικές συλλογές και λέμε, α, πόσα έδωσε κι αυτός για την έκδοση της συλλογής του ή τι τον έπιασε και γράφει στίχους και άλλα τέτοια που φανερώνουν μια πρόθεση υποτίμησης εκείνων οι οποίοι αποτολμούν το απονεννοημένο διάβημα!

Οι εκδόσεις Γαβριηλίδης έχουν καθιερώσει τις Καθ' οδόν αναγνώσεις ποιημάτων στην οδό Μαυρομιχάλη κι αυτό έδωσε μια ανάσα σ' εκείνους που αγαπούν την ποίηση και τους ποιητές. Δίχως φανφάρες, εκεί στο πεζοδρόμιο της Μαυρομιχάλη, φίλοι και γνωστοί, θεράποντες του ωραίου λόγου και μιας εποχής... αντιποιητικής!

Καθώς ψαχούλευα στη βιβλιοθήκη του γραφείου μου κάτι βιβλία, έπεσε στα χέρια μου η ποιητική συλλογή Ομίχλη πέτρινη του παλιού φίλου Δημήτρη Κανελλόπουλου, που είχε κυκλοφορήσει το 1986 από τις εκδόσεις Ηριδανός. Όρθιος (ξανα)διάβασα, απνευστί, τους στίχους κι ενθουσιάστηκα. Να ένα δείγμα:

ΔΥΟ ΣΗΜΑΙΝΟΥΣΕΣ

Ετούτος ο καιρός
κρατάει κρυφό το πρόσωπό του και υποχωρεί
χωρίς σημαίες.
Κανένα ίχνος
από παρελθόν ηρωικό.
Μπροστά ωχρή η σελήνη.

Ο τελευταίος αντάρτης έπεσε
κατά το έτος
1949.

ΥΓ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον Ορέστη και είναι αναγνωρίσιμη - είναι ένα κομμάτι της Πάρνηθας. Δεν ξέρω αν η φωτιά κατέκαψε την περιοχή που βλέπουμε!