Για τον Ανδρέα!

«Για βάλτε τον εαυτό σας στη θέση μου. Σφυροκοπιέμαι κυριολεκτικά κάθε μέρα». Ο Νίκος Παπανδρέου ίσως για πρώτη φορά ομολογεί ανοιχτά το βάρος του ονόματος «Ανδρέας», και του επωνύμου που φέρει, αλλά και την αίσθηση της υποχρέωσης, σαν δύο πόλους που αντιμάχονται ο ένας τον άλλο. Στο καινούργιο βιβλίο του, «Ιστορίες της τσέπης» (εκδ. Καστανιώτης), το οποίο συνθέτουν δεκάδες μικρά κείμενα, τριών έως πέντε σελίδων το καθένα, γραμμένα την τελευταία τριετία, περιλαμβάνει και κάποια που ξεφεύγουν από την κύρια θεματολογία του, τη λογοτεχνία και την ιδιότητά του ως συγγραφέα. Ενα απ αυτά τιτλοφορείται «Και πάλι ο Ανδρέας». Εδώ εκφράζει την αντίδρασή του στα διαρκή αιτήματα να γράψει και να μιλήσει για τον Ανδρέα, ενώ έχει αφιερώσει προηγούμενα γραπτά του στον πατέρα του... [Έθνος, Ενα μπαούλο - χρυσάφι..., Γράφει η Δήμητρα Ρουμπούλα].

Αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα γιατί σε ανύποπτο χρόνο είχα αναρωτηθεί τι έγινε εκείνο το πολύτιμο υλικό με τις κασέτες που περιείχαν τις ομιλίες του Ανδρέα ακριβώς τα χρόνια που αναφέρονται παραπάνω. Και τούτο το λέω γιατί για μια περίοδο ήμουν δίπλα στον Ανδρέα, κυρίως στην προεκλογική περίοδο του 1978 μ' ένα μαγνητόφωνο και κατέγραφα τα πάντα. Έβγαινε στο μπαλκόνι κι εγώ στεκόμουν πίσω του χωρίς να φαίνομαι για να μη μου ξεφύγει κάτι. Στις συνεντεύξεις τύπου το ίδιο. Θα μου πείτε πώς βρισκόμουν κοντά του; Ήμουν τότε στο Γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ και είχα αναλάβει αυτή την υποχρέωση. Όλες τις κασέτες φυσικά τις άφησα στο Γραφείο Τύπου... Δεν μπορώ να ξέρω μέσα στο "μπαούλο" τι ακριβώς υπάρχει, αλλά φαντάζομαι ότι και αρκετές από εκείνες τις κασέτες θα υπάρχουν εκεί μέσα.