O Vladimir Nabokov και η Λολίτα...

Όταν οι παλιότεροι λέμε «Λολίτα», εννοούμε… Vladimir Nabokov και Sue Lyon, άντε και James Mason! Περισσότερο έγινε γνωστή από την ταινία που γύρισε το 1962 ο Stanley Kubrick με πρωταγωνιστές τους James Mason, Shelley Winters, Peter Sellers και στο ρόλο της Λολίτας, την 14χρονη τότε Sue Lyon.

Μια δεύτερη κινηματογραφική εκδοχή ήταν το 1997 από τον Adrian Lyne, με πρωταγωνιστές τους Jeremy Irons, Dominique Swain, και Melanie Griffith. Αλλά είναι αλήθεια πως έκανε αίσθηση το έργο αυτό του Ναμπόκοφ όταν το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1955.

Ο Ναμπόκοφ γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1899 στην Αγία Πετρούπολη και πέθανε στις 2 Ιουλίου 1977 στη Λοζάνη. Ο πατέρας του, Vladimir Dimitrievich Nabokov, ήταν φιλελεύθερος πολιτικός, δικηγόρος και δημοσιογράφος.

Κατά τη διάρκεια της ρωσικής επανάστασης συνελήφθη, αλλά τελικά η οικογένεια διέφυγε στο Βερολίνο, όπου το 1922 ο πατέρας Ναμπόκοφ δολοφονήθηκε από έναν Ρώσο μοναρχικό. Ο Ναμπόκοφ έζησε στο Βερολίνο για 15 χρόνια και εργάστηκε ως μεταφραστής, δάσκαλος και προπονητής αντισφαίρισης.

Στα πρώτα έργα του εξετάζει το θάνατο, τη ροή του χρόνου και την αίσθηση της απώλειας. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες του ήσαν Ρώσοι πρόσφυγες. Τα βιβλία του απαγορεύτηκαν στη Σοβιετική Ρωσία και ξεχάστηκαν. Έγραψε και στα ρωσικά και στα αγγλικά.

Το πιο γνωστό έργο του, η Λολίτα (1955), σοκάρισε το αναγνωστικό κοινό αλλά το χιούμορ και το λογοτεχνικό ύφος του εγκωμιάστηκαν από τους κριτικούς. Ο Graham Greene το ανέφερε μεταξύ των καλύτερων βιβλίων του 1955. Με τη Λολίτα κέρδισε μια τεράστια επιτυχία, αν και απαγορεύθηκε στο Παρίσι το 1956-58 και δεν δημοσιεύθηκε πλήρως στην Αμερική και την Αγγλία έως το 1958. Είναι ένα από τα πιο αμφισβητούμενα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα. Η ιστορία εξετάζει την επιθυμία ενός μεσήλικα παιδόφιλου, για ένα 12χρονο κορίτσι.

Το 1937 πήγε να μείνει στο Παρίσι, όπου συνάντησε τον ιρλανδό μυθιστοριογράφο James Joyce. Με ένα δάνειο που έλαβε από το συνθέτη Rachmaninov, ο Ναμπόκοφ τρία χρόνια αργότερα με τη σύζυγο και το γιο του θα φύγουν για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από το 1959 έζησε στην Ελβετία. Συνέχισε να συλλέγει τις πεταλούδες, οι οποίες μετά από το θάνατό του τοποθετήθηκαν στο Μουσείο Ζωολογίας της Λοζάνης.