La Fontaine: Το γέλιο είναι η απόλαυση των θεών!

Ένας αμερικανός φιλόσοφος, ποιητής και κριτικός, ο George Santayana (1863-1952) έγραφε στην αυτοβιογραφία (Persons and Places): «Δεν υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στον φιλόσοφο που γελάει και στον φιλόσοφο που θρηνεί: τα ίδια πράγματα που κάνουν τον ένα να γελάει, κάνουν τον άλλον να κλαίει». Μάλλον έχει δίκιο.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις ειδήσεις των τηλεοπτικών (κυρίως) καναλιών όπου μια είδηση που καταφέρνουμε να ακούσουμε οι δημοσιογράφοι μας την πλασάρουν διαφορετικά - ανάλογα με την κομματική τοποθέτηση. Είναι η λεγόμενη ερμηνεία των γεγονότων. Ο καθένας όπως θέλει ερμηνεύει και αναλόγως γελάει ή κλαίει. Ωστόσο, η είδηση είναι είδηση!

Δε θα απομακρυνθώ από το θέμα μου που είναι το γέλιο. Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας περισσότερο προς το γέλιο... φέρνουν! Και να σας πω ότι προτιμότερο είναι να γελάμε. Οι γιατροί (εννοώ οι γιατροί της ψυχής και της καρδιάς) το λένε ξεκάθαρα: Γελάτε, γελάτε, κάνει καλό! Και ο μέγας La Fontaine το έγραψε: «Το γέλιο είναι η απόλαυση των θεών». Ως μικροί θεοί κι εμείς καλό είναι να στραφούμε στις απολαύσεις...

Ο γάλλος ποιητής Jean de La Fontaine που γεννήθηκε στις 8 Ιουλίου 1621 και πέθανε στις 13 Απριλίου 1695, ήταν ευρυμαθής και διάσημος βεβαίως για τους Μύθους [Fables] που του εξασφάλισαν αιώνια δόξα. Το υλικό των μύθων του το άντλησε από τον Αίσωπο, τον Οράτιο, την περσική και την ινδική λογοτεχνία (μυθολογία), και αφού το διύλισε με τη δική του γλώσσα και τις προσωπικές του παρατηρήσεις, έδωσε μύθους όπου τα ανθρωποποιημένα ζώα παρουσίασαν χαρακτηριστικούς τύπους όλων των κοινωνικών τάξεων σατιρίζοντας τη συμπεριφορά και τα ελαττώματά τους.

Μια σειρά γραμματοσήμων στην επέτειο των 300 χρόνων από το θάνατό του και για να γιορταστεί ο έξοχος αυτός ποιητής και οι μύθοι του, εκδόθηκε από τη Γαλλία το 1995, καθώς επίσης και μια ταινία για τη ζωή του έχει γυριστεί στη Γαλλία τον περασμένο Απρίλιο (Jean de La Fontaine - le défi, με τον Laurent Deutsch).

Η εικόνα που δείχνει το γραμματόσημο είναι η γνωστή από τον μύθο (και) του Αισώπου και δείχνει ένα κοράκι που άρπαξε ένα κομμάτι κρέας και κούρνιασε σ' ένα δέντρο. Μια αλεπού, βλέποντάς το και θέλοντας να βάλει χέρι στο κρέας, στάθηκε και το επαινούσε σα μεγαλόσωμο και ωραίο, λέγοντας ότι σ' αυτό αξίζει προ πάντων να βασιλεύει ανάμεσα στα πουλιά κι αυτό θα γινόταν σίγουρα αν το κοράκι είχε και φωνή.

Αυτό, θέλοντας να της δείξει πως έχει και φωνή, παράτησε το κρέας και έμπηξε μια μεγάλη κρωξιά. Τότε έτρεξε εκείνη, άρπαξε το κρέας και λέει: "Κόρακά μου, αν είχες και μυαλό, δεν θα σού 'λειπε τίποτε για να γίνεις βασιλιάς όλων των πουλιών". Ο μύθος ταιριάζει σε άνθρωπο ανόητο [Προς άνδρα ανόητον ο λόγος εύκαιρος].

Δυο τόμοι με τους μύθους του Αισώπου είχαν κυκλοφορήσει παλιότερα από τις εκδόσεις Τολίδη, με το αρχαίο κείμενο, καθώς επίσης εισαγωγή και μεταγραφή στη δημοτική από τον αείμνηστο Τάσο Βουρνά.