Ernest Hemingway…

Στις 2 Ιουλίου 1961, στα 62 του χρόνια, ο αμερικανός μυθιστοριογράφος Ernest Hemingway (γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1899 στο Oak Park του Illinois) αυτοκτόνησε με μια κυνηγετική καραμπίνα, στο σπίτι του, στο Ketchum του Idaho. Ταραχώδης ήταν η κοινωνική ζωή του Χεμινγουέι. Ήταν νυμφευμένος τέσσερις φορές, και είχε διάφορες ρομαντικές σχέσεις κατά τη διάρκεια της ζωής του. Αγαπήθηκε όσο λίγοι συγγραφείς.

Το 1953 πήρε το βραβείο Pulitzer για το μυθιστόρημά του Ο γέρος και η θάλασσα [The Old Man and the Sea]. Το 1954 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το διακριτικό ύφος γραψίματος του Hemingway χαρακτηρίζεται από την οικονομία και τη συγκρατημένη περιγραφή και είχε μια σημαντική επιρροή σε συγγραφείς του εικοστού αιώνα.

Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και κάλυψε με τις ανταποκρίσεις του τον Ισπανικό Εμφύλιο και τον Ελληνο-τουρκικό Πόλεμο. Το 1933 πήγε στην Αφρική για σαφάρι κι εκεί έμεινε περίπου τρεις μήνες συγκεντρώνοντας και υλικό για το βιβλίο του Πράσινοι λόφοι στην Αφρική, που κυκλοφόρησε το 1935.

Ο Χεμινγουέι έζησε πολλά χρόνια στην Κούβα, κι όταν έφυγε από την Κούβα, και εγκαταστάθηκε στο Αϊντάχο, εκδηλώθηκε η κατάθλιψη. Μια από τις παρενέργειες της θεραπείας του ήταν και η απώλεια μνήμης, κι αυτό για τον Χεμινγουέι ήταν μια καταστροφική απώλεια. Χωρίς τη μνήμη του δεν θα μπορούσε πλέον να γράψει. Πέρασε το τελευταίο διάστημα της ζωής του παλεύοντας με την κατάθλιψη και την παράνοιά του, που τον έκαναν να βλέπει εχθρούς σε κάθε στροφή του δρόμου. Το πρωί της 2ας Ιουλίου 1961 πήρε ένα κυνηγετικό όπλο από ένα ντουλάπι στο υπόγειο του σπιτιού του, πήγε επάνω σε ένα σημείο κοντά στον είσοδο του σπιτιού και πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Σε λίγες μέρες θα συμπλήρωνε τα 62 του χρόνια.

Έργα του: Στην εποχή μας (In Our Time, διηγήματα, 1924), Οι χείμαρροι της Άνοιξης [The Torrents of Spring], Ο ήλιος ανατέλλει ξανά [The Sun Also Rises, 1926], Άντρες χωρίς γυναίκες [Men Without Women, διηγήματα, 1927], Θάνατος το απομεσήμερο [Death in the Afternoon, 1932], Να έχεις και να μην έχεις [To Have and Have Not, 1937], Μέσα απ' το ποτάμι και στα δένδρα [Across the River and Into the Trees, 1950], Οι πράσινοι λόφοι της Αφρικής [Green Hills of Africa, 1935], Αποχαιρετισμός στα Όπλα [A Farewell to Arms, 1929], Ο Γέρος και η Θάλασσα [The Old Man and the Sea, 1952]…

Το μυθιστόρημά του Για ποιον χτυπά η καμπάνα [For Whom the Bell Tolls, 1940] δημοσιεύτηκε το 1940. Γράφτηκε το 1939 στην Κούβα και στο Key West, και το ολοκλήρωσε τον Ιούλιο του 1940. Το μυθιστόρημα αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, βασίστηκε στα πραγματικά γεγονότα και αναφέρεται στη δράση ενός Αμερικανού ονόματι Robert Jordan που αγωνίστηκε στο πλευρό των Δημοκρατικών. Βασίστηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στην εμπειρία του Hemingway στην Ισπανία και σχετικά με τον πόλεμο. Ο τίτλος του βιβλίου είναι παρμένος από την προτελευταία παράγραφο του έργου Meditation XVII του John Donne. Το έργο αυτό γυρίστηκε ταινία το 1944 από τον σκηνοθέτη Sam Wood, με ηθοποιούς όπως οι Γκάρι Κούπερ (Ρόμπερτ Τζόρνταν), Ιγκριντ Μπέργκμαν (Μαρία), Ακίμ Ταμίροφ (Πάμπλο) και άλλοι, αλλά για μας ξεχωριστή ήταν η παρουσία της δικής μας Κατίνας Παξινού που κέρδισε το Όσκαρ για το ρόλο της Πιλάρ.

Ιδού κι ένα όμορφο απόσπασμα από τους διαλόγους που το αλίευσα από το inernet:

Maria:

I do not know how to kiss, or I would kiss you. Where do the noses go?

Robert Jordan:

A man fights for what he believes in, Fernando!

Robert Jordan:

Are you afraid?

Maria:

Not now. I love you, Roberto. Always remember. I love you as I loved my father and mother, as I love our unborn children, as I love what I love most in the world, and I love you more. Always remember.

Robert Jordan:

I'll remember.

Maria:

Nothing can ever part us now, can it?

Robert Jordan:

Nothing, Maria.