Τα διηγήματα του Εντγκαρ Αλαν Πόε κυκλοφορούν σε ποικίλες συλλογές και εκδόσεις και σε διάφορες μεταφράσεις, με αξεπέραστη εκείνη του Κοσμά Πολίτη, που προχώρησε πολύ βαθιά σε μια σκέψη και μια γραφή παραληρηματική.
Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια, στο σπίτι ενός φίλου που επιχείρησα να τον φέρω σε μια πρώτη επαφή με τον συγγραφέα. Στην παρέα ήταν και ένα πεκινουά, λίγο νευρικό, αλλά γενικά φρόνιμο. Αρχισα να του διαβάζω ένα από τα πλέον εντυπωσιακά αποσπάσματα του «Μαύρου γάτου» και όταν έφτασα στο σημείο που ο γάτος δέχτηκε μια τρομερή επίθεση από το αφεντικό του, το πεκινουά τινάχτηκε στον αέρα γαβγίζοντας με λύσσα και μπήκε στη μέση έτοιμο να μου επιτεθεί. Δεν είχα ξαναδεί έτσι τη χαριτωμένη μούρη του, τόσο παραμορφωμένη.
Κατόπιν συνεννοήσεως με τον φίλο μου, άφησα το βιβλίο και το πεκινουά ηρέμησε, αν και όχι απόλυτα. Πότε πότε μου 'ριχνε κάτι πλάγιες ματιές... Δεν θα 'θελα να πω περισσότερο σχετικά μ' αυτό το συμβάν. Ενιωσα ότι είχαμε γίνει μάρτυρες κάποιας τουλάχιστον περίεργης κατάστασης, που είχε να κάνει με τον σκύλο, με μένα και πάνω απ' όλα με το κείμενο. Εχουν γραφτεί πολλά για το κείμενο αυτό, αλλά νομίζω πως εκείνο το γεγονός μάς πήγε ένα βήμα παραπέρα, στην προσέγγιση της ουσίας του συγγραφέα...
Απ' όλα τα διηγήματά του, διάλεξα να επισημάνω χωριστά τη «Μάσκα του κόκκινου θανάτου», γιατί πιστεύω πως στάθηκε προφητική σε σχέση με τον ερχομό της περίφημης παγκοσμιοποίησης και τη μόνιμη απειλή μιας ακόμη «νέας τάξης πραγμάτων». Μου θυμίζει έντονα τα πυρηνικά καταφύγια που κατά καιρούς λέγεται πως κατασκευάζουν, για καλό και για κακό, οι κορυφαίοι της παγκόσμιας πλουτοκρατίας. Στο διήγημα οι άρχοντες κλείνονται σ' έναν πύργο όπου διασκεδάζουν με ποικίλους τρόπους συνεχώς, επί 24ώρου βάσεως, ενώ παράλληλα προστατεύονται από το μικρόβιο μιας τρομερής αρρώστιας που έχει απλωθεί στην περιοχή, θερίζοντας όσους δυστυχείς έχουν μείνει απ' έξω. Ετσι και σήμερα, και για να μιλήσω μόνο για τον δυτικό κόσμο, τα πράγματα έχουν ξεχωρίσει, μπήκαν τα όρια ανάμεσα σ' εκείνους που θα περνάνε καλά και στους άλλους που θα τους τρώει το άγχος της επιβίωσης όλο και περισσότερο με το πέρασμα του καιρού.
Αυτό που μένει να δούμε είναι αν θα προκύψει το φινάλε που έβαλε ο συγγραφέας στο διήγημά του. Αλλά καλύτερα να το διαβάσετε...
No comments:
Post a Comment