26 Δεκεμβρίου... παρελθόντων ετών!

1716 – Ο Άγγλος ποιητής κλασικός μελετητής και καθηγητής του Cambridge University, ο Thomas Gray (26 Δεκεμβρίου 1716 – 30 Ιουλίου 1771), γεννήθηκε στο Cornhill, του Λονδίνου, ήταν το πέμπτο από τα οκτώ παιδιά μιας οικογένειας και το μόνο παιδί που επιβίωσε της παιδικής ηλικίας. Σπούδασε στο Eton College, όπου ο θείος του ήταν ένας από τους δασκάλους. Αναπόλησε τις ημέρες που πέρασε στο σχολείο αυτό ως περίοδο μεγάλης ευτυχίας, όπως τουλάχιστον φαίνεται στην ωδή του Ode on a Distant Prospect of Eton College. Πέρασε τον καιρό του διαβάζοντας λογοτεχνία και αποφεύγοντας τον αθλητισμό. Πιθανώς γιατί περνούσε τον περισσότερο χρόνο του στην οικογένεια του θείου του παρά στο κολλέγιο. Έκανε τρεις στενούς φίλους: Horace Walpole, γιο του πρωθυπουργού Robert Walpole, Thomas Ashtonκαι Richard West. Και οι τέσσερις υπερηφανεύοναν για την αίσθηση ύφους, χιούμορ και την εκτίμηση της ομορφιάς τους. Αν και ήταν ένας από τους λιγότερους παραγωγικούς ποιητές, θεωρείται ως κυρίαρχος ποιητικός αριθμός των μέσων του 18ου αιώνα.

1716 – Ο Γάλλος ποιητής Jean François de Saint-Lambert (26 Δεκεμβρίου 1716 – 9 Φεβρουαρίου 1803), γεννήθηκε στο Νανσύ και κατατάχθηκε το στρατό. Όταν ο Stanislaus Leszczynski ονομάστηκε το 1737 δούκας της Λωρραίνης, ο Saint-Lambert έλαβε ανώτερο αξίωμα στο δικαστήριό του στη Lunéville. Αφιερώθηκε στη λογοτεχνία, έγραψε τις Εποχές [Les Saisons, 1769], που δεν διαβάζονται πλέον, έγραψε πολλά άρθρα για το Encyclopédie. Το 1770 έγινε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Η φήμη του, εντούτοις, προέρχεται κυρίως από τις ερωτικές περιπέτειές του.

1807 – Ο Γερμανός συγγραφέας Friedrich Melchior, Baron von Grimm (26 Δεκεμβρίου 1723 – 19 Δεκεμβρίου 1807), σπούδασε στο University of Leipzig. Σε ηλικία 19 ετών έγραψε μια τραγωδία με τίτλο, Banise, που είχε επιτυχία. Η γνωριμία του με τον Rousseau, μέσω μιας αμοιβαίας φιλίας όσον αφορά τα μουσικά θέματα, ωρίμασε σύντομα, και τον οδήγησε σε μια πιο στενή επαφή με τους εγκυκλοπαιδιστές. Έμαθε τη γαλλική γλώσσα, και απόκτησε τέλεια τον τόνο και τα συναισθήματα της κοινωνίας στην οποία κινήθηκε. Ένα πνευματώδες τεύχος που τιτλοφορήθηκε Le Petit Prophète de Boehmischbroda (1753), το έγραψε για την υπεράσπιση της ιταλικής σε σύγκριση με τη γαλλική όπερα, κι αυτό ήταν που καθιέρωσε τη λογοτεχνική φήμη του. Το 1753 ο Grimm, ακολουθώντας το παράδειγμα του abbé Raynal, άρχισε μια λογοτεχνική αλληλογραφία με διάφορους Γερμανούς ηγεμόνες, που όμως σταμάτησε όταν τα Nouvelles littéraires του Raynal σταμάτησαν το 1755. Με την ενίσχυση των φίλων, ειδικά του Diderot και της Madame d'Epinay, κατά τη διάρκεια των απουσιών του από τη Γαλλία, ο Grimm ο ίδιος συνέχισε την αλληλογραφία, με δύο επιστολές μηνιαίως, μέχρι το 1773, και τελικά μεταξύ των συνδρομητών περιλαμβάνονταν η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, ο Stanislas Poniatowski, βασιλιάς της Πολωνίας, και πολλοί πρίγκιπες μικρότερων γερμανικών κρατών.

1819 – Η Αμερικανίδα συγγραφέας Emma Dorothy Eliza Nevitte Southworth (26 Δεκεμβρίου 1819 – 30 Ιουνίου 1899) έγραψε περισσότερα από 60 μυθιστορήματα στο τελευταίο μέρος του 19ου αιώνα. Ήταν πιθανώς ο (η) πιο διαβασμένος (η) συγγραφέας εκείνης της εποχής. Το 1840 παντρεύτηκε τον εφευρέτη Frederick H. Southworth, στην πόλη Utica, της Νέας Υόρκης. Μετά το 1843 επέστρεψε στην Ουάσιγκτον, χωρίς τον σύζυγό της. Άρχισε να γράφει ιστορίες για την υπεράσπιση της ιδίας και των παιδιών της όταν την εγκατέλειψε ο σύζυγος το 1844. Η πρώτη ιστορία της, Ο ιρλανδός πρόσφυγας [The Irish Refugee], δημοσιεύθηκε στο Baltimore Saturday Visitor. Μερικά από τα πρώτα έργα της εμφανίστηκαν στη The National Era, την εφημερίδα που τύπωσε την Uncle Tom's Cabin. Ο όγκος του έργου της εμφανίστηκε σε συνέχειες στη The New York Ledger του Robert Bonner, και διαβάστηκε ευρέως στη δεκαετία μεταξύ 1850 και το 1860. Όπως η φίλη της Harriet Beecher Stowe, ήταν υποστηρικτής των δικαιωμάτων των γυναικών και της κοινωνικής αλλαγής, αλλά δεν ήταν ακτιβίστρια σ’ αυτά τα ζητήματα. Το πρώτο μυθιστόρημά της, Τιμωρία [Retribution], ένα έργο σε συνέχειες για την National Era, εκδόθηκε σε βιβλίο το 1846. Από τότε έγινε συνεργάτης σε διάφορα περιοδικά, ειδικά στο New York Ledger. Έζησε στο Georgetown, D.C., μέχρι το 1876, κατόπιν στο Yonkers, New York, και πάλι στο Georgetown, όπου πέθανε. Το πιό γνωστό έργο της ήταν Το κρυμμένο χέρι [The Hidden Hand], που αρχικά δημοσιεύτηκε σε συνέχειες το 1859, και εκδόθηκε σε βιβλίο το 1888. Τα μυθιστορήματά της εξετάζουν τις νότιες Southern United States κατά τη διάρκεια της περιόδου μετά τον αμερικανικό εμφύλιο. Έγραψε πάνω από εξήντα μερικά από τα οποία μεταφράστηκαν στα γερμανικά, γαλλικά, κινέζικα, και ισπανικά. Το 1872 εκδόθηκε μια σειρά έργων της σε τριάντα πέντε τόμους στη Φιλαδέλφεια.

1853 – Ο Γάλλος μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος και ιστορικός René François Nicolas Marie Bazin (26 Δεκεμβρίου 1853 –20 Ιουλίου 1932), γεννήθηκε την πόλη Angers, σπούδασε νομικά στο Παρίσι, κι όταν επέστρεψε στην πόλη του έγινε καθηγητής της νομικής στο εκεί Καθολικό πανεπιστήμιο. Συνεργάστηκε με παρισινά περιοδικά σε μια σειρά σκίτσων της επαρχιακής ζωής και ταξιδιωτικών περιγραφών, και έγραψε το Stephanette (1884), αλλά απόκτησε φήμη με Une tache d'encre (1888), που τιμήθηκε με βραβείο της Ακαδημίας. Ακολούθησαν κι άλλα μυθιστορήματα: Les Noëllet (1890), La Sarcelle bleue (1892), Madame Corentine (1893), Humble Amour (1894), De toute son âme (1897), La Terre qui meurt (1899), Les Oberlé (1901), L'Âme alsacienne (1903), Donatienne (1903), L'Isolée (1905), Le blé qui lève (1907), Mémoires d'une vieille fille (1908), Mémoires d'une Vieille Fille; L'Abandonné (1914), La Closerie de Champsdolent (1917), Récits du Temps de Guerre (1919), Le Mariage de Mlle. Gimel; La Barriére; La Douce France; Histoire de Vingiquatre Sonnettes; και Ferdinand Jacques Hervé Bazin (1921), Charles de Foucauld, Explorateur (1921). Το Les Nouveaux Oberlé (1919) θεωρήθηκε το αριστούργημά του. Ο René Bazin έγινε μέλος της Académie française το 1904.

Toomer και η γυναίκα του Margery, 1932

1894 – Ο Αμερικανός ποιητής και μυθιστοριογράφος Jean Toomer (26 Δεκεμβρίου 1894 – 30 Μαρτίου 1967) ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα της αναγέννησης του Χάρλεμ [Harlem Renaissance], του λογοτεχνικού κινήματος των Μαύρων. Ήταν μικτής φυλετικής και εθνικής καταγωγής (ολλανδικής, γαλλικής, αμερικανικής, ουαλλέζικος, γερμανικής, εβραϊκής και αφρο-αμερικανός). Πέρασε τα παιδικά του χρόνια ή σε σχολεία μόνο για λευκούς ή σε σχολεία μόνο για μαύρους. Αντιστάθηκε όμως στις φυλετικές ταξινομήσεις και επιθύμησε να προσδιοριστεί μόνον ως Αμερικανός. Το 1923, Toomer δημοσίευσε το μυθιστόρημα, Ράβδος [Cane], ένα σημαντικό έργο υψηλού μοντερνισμού [High Modernism]. Θεωρείται από τους μελετητές το καλύτερο βιβλίο του.