Alejo Carpentier y Valmont (26 Δεκεμβρίου 1904 – 1980)

Ο Κουβανός μυθιστοριογράφος, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος Alejo Carpentier y Valmont (26 Δεκεμβρίου 1904 – 24 Απριλίου 1980) επηρέασε πολύ τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία κατά τη διάρκεια του Boom Latinoamericano, της «έκρηξης της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας: Julio Cortázar, Carlos Fuentes, Gabriel García Márquez, και Mario Vargas Llosa, όπως επίσης και Miguel Ángel Asturias, Alejo Carpentier, José Lezama Lima, και Juan Rulfo.

Ο Carpentier γεννήθηκε στη Λοζάνη της Ελβετίας. Για πολύ καιρό θεωρήθηκε ότι γεννήθηκε στην Αβάνα, όπου η οικογένειά κατοικούσε πριν από τη γέννησή του, αλλά μετά από το θάνατό του ένα πιστοποιητικό γέννησης βρέθηκε στην Ελβετία. Η μητέρα του ήταν Ρωσίδα καθηγήτρια ξένων γλωσσών και ο πατέρας του ήταν Γάλλος αρχιτέκτονας. Στα δώδεκα χρόνια του, η οικογένειά του πήγε στο Παρίσι. Εκεί σπούδασε θεωρία της μουσικής στο λύκειο Jeanson de Sailly. Όταν επέστρεψαν στην Κούβα στη δεκαετία του ’20, άρχισε να σπουδάζει αρχιτεκτονική που δεν ολοκλήρωσε ποτέ. Συνέχισε επίσης σπουδές μουσικής. Έγινε ένας δημοσιογράφος σε θέματα πολιτιστικά, γράφοντας συνήθως για τις εξελίξεις της πρωτοπορίας στις τέχνες, ιδιαίτερα στη μουσική. Η δημοσιογραφική δουλειά του τον τοποθέτησε στην αριστερά και έτσι «συναντήθηκε» με το κουβανικό Κομμουνιστικό Κόμμα [Cuban Communist Party].

Είχε διάφορες περιπέτειες, τον συνέλαβαν και τον απελευθέρωσαν στις αρχές του 1928. Δραπέτευσε από την Κούβα με τη βοήθεια του ποιητή και δημοσιογράφου Robert Desnos που του είχε δανείσει το διαβατήριο και τα έγγραφά του. Ενώ ήταν εξόριστος στη Γαλλία, ο Carpentier με τη βοήθεια του Desnos μπήκε στις παρέες των σουρεαλιστών: André Breton, Paul Eluard, Louis Aragon, Jacques Prévert, και Antonin Artaud. Συνάντησε επίσης τον Γουατεμαλέζο συγγραφέα Miguel Angel Asturias. Κέρδιζε τα προς το ζην γράφοντας, και στα γαλλικά και ισπανικά. Επέστρεψε στην Κούβα και συνέχισε να δουλεύει ως δημοσιογράφος μέχρι το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Το 1946 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο La musica in Cuba (Η μουσική στην Κούβα). Έγραψε διηγήματα τα οποία αργότερα τα συμπεριέλαβε στη συλλογή The War of Time (1958).

Το 1943, Carpentier, συνοδεύθηκε από το Γάλλο θεατράνθρωπο Louis Jouvet, έκανε ένα ταξίδι στην Αϊτή, κατά τη διάρκεια του οποίου επισκέφθηκε το φρούριο του Citadelle La Ferriere και το Palace of Sans-Souci, και τα δύο που χτίστηκαν από το μαύρο βασιλιά Henri Christophe. Αυτό το ταξίδι, μαζί με τη μελέτη της κυκλικής ερμηνείας της ιστορίας του Oswald Spengler, του έδωσαν την έμπνευση για το δεύτερο μυθιστόρημά του, Το βασίλειο αυτού του κόσμου [The Kingdom of this World, 1949]. Το 1945, ο Carpentier πήγε στο Καράκας. Από το 1945 ως το 1959 έζησε στη Βενεζουέλα, η οποία είναι η προφανής έμπνευση για την απροσδιόριστη νότια αμερικανική χώρα στην οποία διαδραματίζεται ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου του Τα χαμένα βήματα [The Lost Steps]. Το 1949, τελειώνει το μυθιστόρημά του Το βασίλειο αυτού του κόσμου [The Kingdom of this World]. Αυτό το μυθιστόρημα έχει έναν πρόλογο που «περιγράφει την πίστη του Carpentier στο πεπρωμένο της Λατινικής Αμερικής και τις αισθητικές επιπτώσεις της ιδιαίτερης πολιτιστικής κληρονομιάς του». [Thomas Colchie (editor), A Hammock Beneath the Mangoes: stories from Latin America. Penguin Group, 416–417, 1991]

31 ετών 1935

41 ετών 1945

53 ετών 1957

65 ετών 1969

70 ετών 1974

Επέστρεψε στην Κούβα μετά από την κομμουνιστική επανάσταση του Fidel Castro το 1959. Εργάστηκε για τον Κρατικό Εκδοτικό Οίκο, ενώ συμπλήρωσε το βιβλίο του, Έκρηξη σε έναν καθεδρικό ναό [Explosion in a Cathedral, 1962]. Αυτό το μυθιστόρημα συζητά την εμφάνιση του Διαφωτισμού και τις ιδέες της γαλλικής επανάστασης στο νέο κόσμο. Μπορεί να διαβαστεί ως περισυλλογή στους κινδύνους έμφυτους σε όλες τις επαναστάσεις δεδομένου ότι αρχίζουν να αντιμετωπίζουν τους πειρασμούς της δικτατορίας. Μετά από το διάβασμα του βιβλίο ο Gabriel García Márquez λέγεται ότι απέρριψε το πρώτο σχέδιο του μυθιστορήματός του Εκατό χρόνια μοναξιάς [One Hundred Years of Solitude] και άρχισε το γράψιμο πάλι από την αρχή.

Το 1966, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και υπηρέτησε ως πρεσβευτής της Κούβας στη Γαλλία. Το 1975 πήρε το βραβείο Prix mondial Cino Del Duca, το 1977 το βραβείο Θερβάντες [Cervantes Prize]. Πέθανε στο Παρίσι στις 24 Απριλίου 1980. Η σορός του γύρισε στην Κούβα για τον ενταφιασμό στο νεκροταφείο Colon, στην Αβάνα.