Louis Aragon (1897 - 24 Δεκεμβρίου 1982)

Ο Γάλλος ποιητής, δοκιμιογράφος και μυθιστοριογράφος Louis Aragon (3 Οκτωβρίου 1897 – 24 Δεκεμβρίου 1982), που γεννήθηκε και πέθανε στο Παρίσι, ήταν μια από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες των γαλλικών γραμμάτων.

Προσχώρησε στον Dadaism από το 1919 ως το 1924, ήταν ιδρυτικό μέλος του Surrealism το 1924, με τον André Breton και τον Philippe Soupault. Στη δεκαετία του '20, ο Aragon έγινε French Communist Party (PCF) μαζί με άλλους σουρεαλιστές. Το 1933 άρχισε να γράφει για την εφημερίδα του κόμματος, την L'Humanité, στις «ειδήσεις στο συνοπτικό» τμήμα. Θα παρέμενε μέλος για το υπόλοιπο της ζωής του, που γράφει διάφορα πολιτικά ποιήματα συμπεριλαμβανομένου κι ενός στον Maurice Thorez, τον γενικό γραμματέα του PCF. Κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου συνεδρίου των συγγραφέων για την υπεράσπιση του πολιτισμού [World Congress of Writers for the Defence of Culture, 1935], ο Aragon αντιτάχθηκε στον φίλο του André Breton, ο οποίος θέλησε να χρησιμοποιήσει την ευκαιρία σαν ένα βήμα για την υπεράσπιση του συγγραφέα Victor Serge, ο οποίος συντάχθηκε με την Left Opposition του Leon Trotsky.

Εντούτοις ο Aragon ήταν επίσης επικριτικός και με την ΕΣΣΔ, ιδιαίτερα μετά από το 20ό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης [20th Congress of the Communist Party of the Soviet Union,1956] κατά τη διάρκεια του οποίου η λατρεία της προσωπικότητας του Stalin καταγγέλθηκε από τον Khrushchev.Πέρα από τη δουλειά του ως δημοσιογράφου της L'Humanité, ο Louis Aragon συμμετείχε επίσης, μαζί με τον Paul Nizan, στη συντακτική επιτροπή της εφημερίδας Commune, που εκδόθηκε από την Association des écrivains et artistes révolutionnaires (Ένωση των επαναστατών συγγραφέων και καλλιτεχνών), η οποία στόχευε στη συσπείρωση των διανοούμενων και των καλλιτεχνών σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στο φασισμό.

Louis Aragon, Andre Gide και Andre Malraux στο Συνέδριο των Συγγραφέων το 1935 .

Ο Louis Aragon έγινε μέλος της διευθυντικής επιτροπής της Commune τον Ιανουάριο του 1937, μαζί με τους André Gide, Romain Rolland και Paul Vaillant-Couturier. Το έντυπο έπειτα μετονομάστηκε σε «Γαλλικής λογοτεχνική επιθεώρηση για την υπεράσπιση του πολιτισμού» (Revue littéraire française pour la défense de la culture]. Με την απoχώρηση του Gide τον Αύγουστο του 1937, το θάνατο του Vaillant-Couturier το φθινόπωρο του 1937 και την αποχώρηση λόγω γήρατος του Romain Rolland, ο Louis Aragon έγινε ο αποκλειστικός διευθυντής. Το Δεκέμβριο του 1938, κάλεσε ως διευθυντή το νέο συγγραφέα Jacques Decour. Η Commune πήρε ενεργό μέρος στην κινητοποίηση των γάλλων διανοούμενων υπέρ της Ισπανικής Δημοκρατίας [Spanish Republic].

Το Μάρτιο του 1937, ο Louis Aragon κλήθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα να διευθύνει τη νέα απογευματινή καθημερινή εφημερίδα, Ce soir, μαζί με το συγγραφέα Jean-Richard Bloch. Η Ce soir προσπάθησε να ανταγωνιστεί την Paris-Soir. Η εφημερίδα, που είχε τον Emile Danoën μεταξύ των συνεργατών της, έκλεισε το Μάρτιο του 1953.

Elsa Triolet. Portrait by Rodchenko

Το 1939 νυμφεύθηκε την ρωσογεννημένη συγγραφέα Elsa Triolet, την αδελφή της Lilya Brik, της γυναίκας του ποιητή Vladimir Mayakovsky. Την συνάντησε το 1928, κι έγινε η μούσα του. Ο Aragon και η Triolet συνεργάστηκαν στα αριστερά γαλλικά μέσα ενημέρωσης πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και της ναζιστικής κατοχής.

Τιμήθηκε με τον Πολεμικό Σταυρό [Croix de guerre] και το στρατιωτικό μετάλλιο για πράξεις ανδρείας. Μετά από την ήττα το Μάιο του 1940, κατέφυγε στη νότια ζώνη, όπου ήταν η Γαλλία του στρατάρχη Philippe Pétain [L'État Français]. Ήταν ένας από διάφορους ποιητές, μαζί με τους Robert Desnos, Paul Eluard, Jean Prévost, Jean-Pierre Rosnay, κ.ά., για να ενώσουν την αντίσταση, και μέσω των λογοτεχνικών δραστηριοτήτων τους. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Aragon έγραψε για τον παράνομο Τύπο Les Éditions de Minuit και ήταν μέλος του αντιστασιακού κινήματος του Εθνικού Μετώπου.

Vernissage à Paris à la galerie Vendôme. (avec de gauche à droite) Louis Aragon, Elsa Triolet,
Maurice Savin, Marcel Sauvage et Pierre Palué

Συμμετείχε με τη σύζυγό του στη δημιουργία του Εθνικού Μετώπου των συγγραφέων στη νότια ζώνη. Αυτός ο ακτιβισμός τον οδήγησε στη διάρρηξη της φιλικής σχέσης του με τον Pierre Drieu La Rochelle, ο οποίος είχε επιλέξει τη συνεργασία [Collaborationism] με τους κατακτητές. Μαζί με τους Paul Eluard, Pierre Seghers ή René Char, ο Aragon θα διατηρούσε τη μνήμη της αντίστασης στα μεταπολεμικά ποιήματά του. Έγραψε έτσι, το 1954, τις Strophes pour se souvenir για να εξάρει το ρόλο των ξένων στην αντίσταση. Αυτό το ποίημα μελοποιήθηκε αργότερα από τον Léo Ferré.

Μετά την απελευθέρωση, ο Aragon έγινε ένας από τους κορυφαίους κομμουνιστές διανοούμενους, που ανέλαβαν πολιτικές αρμοδιότητες στο Comité national des écrivains (Εθνική Επιτροπή Συγγραφέων). Εξήρε το ρόλο του γενικού γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, Maurice Thorez, ο οποίος υπερασπίστηκε τις θέσεις του Τιτοϊσμού στην Kominform. Ο Aragon υποστηρίχθηκε από τον Thorez το 1950 και εκλέχτηκε στην Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Η θέση του, εντούτοις, δεν τον προστάτευσε από την κριτική. Έτσι, όταν δημοσίευσε στο περιοδικό του, Les Lettres françaises, ένα σχέδιο του Picasso με την ευκαιρία του θανάτου του Stalin το Μάρτιο του 1953, ο Aragon βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να δικαιολογηθεί στους επικριτές του, οι οποίοι έκριναν το σχέδιο εικονοκλαστικό.

Για περισσότερες πληροφορίες: Aragon: Poet of the Resistance ed. by H. Josephson and M. Cowley (1945); Communism and the French Intellectuals by D. Caute (1964); Malraux, Sartre, Aragon as Political Novelists by C. Savage (1965); Louis Aragon by L.F. Becker (1971); Aragon by P. Daix (1975); Elsa Triolet and Louis Aragon: An Introduction to Their Interwoven Lives and Works by Max Adereth (1994); World Authors 1900-1950, vol. 1, ed. by M. Seumour-Smith and A.C. Kimmens (1996); Encyclopedia of World Literature in the 20th Century, vol. 1, ed. by Steven R. Sefafin (1999) - Suom.:- Runosuomennoksia antologiassa Tulisen järjen aika, 1962, toim Aale Tynni