Είκοσι χρόνια μετά τον «Σιμιγδαλένιο», που δεν γέρασε διόλου και δεν έπαψε ποτέ να διαβάζεται σαν βιβλίο, μα και να παίζεται κάθε τόσο στο θέατρο, ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, με το «Οχιναιλέγοντας» (εκδόσεις «Ικαρος»), ανοίγει πάλι αυλαία, για να μας πει με τον εντελώς δικό του τρόπο -ποιητικά, ονειρικά, διαχρονικά- μια καινούργια ιστορία, που βαστάει αιώνες τώρα, μα που κάποιες κρυφές πτυχές της δεν τις είχαμε ίσως ακούσει ποτέ ίσαμε τώρα και δεν τις είχαμε ομολογήσει ούτε στον εαυτό μας καν.
Είκοσι χρόνια μετά τον «Σιμιγδαλένιο», που δεν γέρασε διόλου και δεν έπαψε ποτέ να διαβάζεται σαν βιβλίο, μα και να παίζεται κάθε τόσο στο θέατρο, ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, με το «Οχιναιλέγοντας» (εκδόσεις «Ικαρος»), ανοίγει πάλι αυλαία, για να μας πει με τον εντελώς δικό του τρόπο -ποιητικά, ονειρικά, διαχρονικά- μια καινούργια ιστορία, που βαστάει αιώνες τώρα, μα που κάποιες κρυφές πτυχές της δεν τις είχαμε ίσως ακούσει ποτέ ίσαμε τώρα και δεν τις είχαμε ομολογήσει ούτε στον εαυτό μας καν. Από τον τρομερό Ησιόδειο Ερωτα, από το μεσαιωνικό παραμύθι με τις σαΐτες και τα κάστρα, στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Με συνεχείς ανατροπές σε κάθε σελίδα και αυξανόμενο σασπένς μέχρι την τελευταία λέξη, ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος και το «Οχιναιλέγοντας» μας συντροφεύουν, παίζουν μαζί μας, στήνοντας ένα αλλόκοτο σκηνικό που είναι στο πουθενά και είναι συνάμα μέσ' στον καθένα μας.
Το «Οχιναιλέγοντας» κυκλοφορεί σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για όλους. Ακόμα και για το θέατρο και για τα βιβλία, όσο καλά και σοβαρά κι αν είναι αυτά. «Εκείνο που με συγκινεί ιδιαίτερα είναι η κοινή επισήμανση όλων πως το συγκεκριμένο έργο είναι το ίδιο σημαντικό ως θέατρο αλλά και ως λογοτεχνία, ως ποίηση» τονίζει ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος.
1 comment:
Post a Comment