Η ποίηση ήταν εκεί. Και η πεζογραφία. Και τα εικαστικά. Και το θέατρο. Και η κριτική. Και ο ο κινηματογράφος. Ακόμη και ο υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας έστειλε στεφάνι, αφού ο, για πάντα χαμένος, Γιάννης Βαρβέρης ήταν υπάλληλος του υπουργείου του.
Ο Γιάννης Βαρβέρης
Ολες οι τέχνες έσκυψαν, προσκύνησαν και έκλαψαν πάνω στο φέρετρο του Γιάννη Βαρβέρη, του κοφτερού μυαλού, της ανοιχτής συνείδησης και της ακόμη πιο δημιουργικής ζωής, της γεμάτης με όνειρα, φαρμάκια, ατάκες, χαρές, λύπες. Ο Γιάννης, ο παντοτινός, ο πλακαδόρος, ο κλακαδόρος, την ίδια στιγμή στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, στις κουίντες της μελαγχολίας και στη σκηνή της ζωής, όμως πάντα πικραμένος, ανομολόγητα κουρασμένος, συμπαντικά γερασμένος, εφηβικά διεκδικητικός.
Ο ναός του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου είχε συσταλεί μέσα στον χρόνο, είχε γίνει μια μικρή μονάδα φωτός και σκότους, και δεν μπορούσες να καταλάβεις πού γέρνει το ένα και πού γέρνει το άλλο, δεν ήταν ακριβώς μυστήριο, δεν υπήρχε η κυρία μεταφυσική, αλλά όλη η φυσική ιστορία του κόσμου. Δεν ήταν κηδεία, περισσότερο ήταν μια μουσική σύνθεση αναμνήσεων με θετικό πρόσημο, παραλλαγές για ένα πρόσωπο της ευφυΐας, της μνήμης, της βιτριολικής κριτικής, εν τούτοις γοητευτικής, του αφηγηματικού οίστρου, της φθοράς, όταν γίνεται συνείδηση, άρα και ποίηση. Ολα αυτά ακούγονταν, τα οποία καθώς ακούγονταν κυρίως από ομότεχνούς του, ήταν ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα, καθόλου ποιητικά, καθόλου φιλολογικά, καθόλου μαραμένα, καθόλου βαρετά.
Ο Γιάννης Βαρβέρης, από χθες το μεσημέρι, προστέθηκε σ' ένα χορό τεθνεώτων ποιητών της γενιάς του '70 που την αποτελούν ο αυτοκτόνος Αλέξης Τραϊανός, ο Βασίλης Στεριάδης, ο Γιώργος Κ. Καραβασίλης, ο Στέφανος Μπεκατώρος, ο Δημήτρης Ποταμίτης, ο Στέλιος Λύτρας. Θα τους θυμόμαστε όχι μόνο για τα έργα, που είναι κάτι λίγο μπροστά στη ζωντανή παρουσία τους.
No comments:
Post a Comment