«Ο Γιάννης ήταν μεταξωτή ποιότητα...»

• Ολγα Σελλα, Η Καθημερινή, 31/5/2011

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ. Πολύ νωρίτερα από την προκαθορισμένη ώρα άρχισαν να φτάνουν στον Αγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη όσοι θέλησαν ν’ αποχαιρετίσουν τον ποιητή και μεταφραστή Γιάννη Βαρβέρη. Τα στεφάνια ήδη σκέπαζαν σχεδόν όλη την πρόσοψη του ναού: του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, του υπουργού Εξωτερικών Δημ. Δρούτσα (ο Γιάννης Βαρβέρης ήταν υπάλληλος του υπουργείου), του Θεάτρου Τέχνης, του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, του Βιβλιοπωλείου της Εστίας, της οικογένειας Πατάκη. Το υπουργείο Πολιτισμού εκπροσώπησε ο αναπληρωτής υπουργός, Τηλέμαχος Χυτήρης. Μερικά είχαν πιο προσωπικές αφιερώσεις: «Στον αδελφό μου Γιάννη», έγραφε του ποιητή Γιώργου Μαρκόπουλου. «Στον ακέραιο και δημιουργικό λόγιο» ήταν τα λόγια στο στεφάνι του προέδρου του Μεγάρου Μουσικής, Ιωάννη Μάνου.

Φίλοι, γνωστοί, ομότεχνοι, συνεργάτες, όσοι εμπλέκονταν με κάποια από τις πολλές ιδιότητες του Γιάννη Βαρβέρη ανέβαιναν σιγά σιγά τα σκαλιά του Αγίου Διονυσίου. Κάποιοι διατύπωναν συναισθήματα για την ξαφνική απουσία, άλλοι αναζητούσαν στην αγκαλιά ενός φίλου να κρύψουν τη θλίψη τους. «Είχα πια πιστέψει ότι θα πεθάνει γέρος. Τα είχε καταφέρει με τόσο δύσκολα πράγματα...», έλεγε, σχεδόν μονολογούσε, ο κριτικός λογοτεχνίας Βαγγέλης Χατζηβασιλείου.

Πραγματικά φάνηκε μικρός ο ναός του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, αφού δεν έλειψε κανείς. Από τον χώρο του βιβλίου, του θέατρου, του κινηματογράφου, από την πνευματική Αθήνα. Πήρε ώρα πολλή ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Σχεδόν όσο διήρκεσε και το παρατεταμένο τελευταίο χειροκρότημα.

«Ο Γιάννης ήταν μεταξωτή ποιότητα», σχολίασε με εξαιρετική ευστοχία η φιλόλογος Μαρία Στασινοπούλου. Κι ήταν αυτός ο καλύτερος επικήδειος.