«Τον Απρίλιο του 1968 είχα αρχίσει να δουλεύω στο εστιατόριο του πατέρα μου» θυμάται ο Τζορτζ Πελεκάνος, όταν αντιμετωπίζει την ερώτηση «τι σας έκανε να ασχολείστε με θέματα ρατσισμού στα βιβλία σας». «Για να φτάσω στο εστιατόριο χρειαζόταν να παίρνω καθημερινά το λεωφορείο, περνώντας από τη Λεωφόρο Τζόρτζια. Τις ημέρες που ακολούθησαν τις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ, τα κτίρια στον δρόμο ήταν καμένα. Καθισμένος στο λεωφορείο παρατήρησα πως οι περισσότεροι από τους συνεπιβάτες μου, Αφροαμερικανοί της εργατικής τάξης, εκείνη την ημέρα φαίνονταν διαφορετικοί: κάθονταν με ορθό ανάστημα, φαίνονταν περήφανοι και αισιόδοξοι, φορούσαν φανταχτερά ρούχα. Ακόμη και ένα 11χρονο όπως εγώ μπορούσε να το καταλάβει. Στο εστιατόριο του πατέρα μου οι τέσσερις υπάλληλοι ήταν όλοι Αφροαμερικανοί και οι πελάτες λευκοί Αμερικανοί. Ο πάγκος του μπαρ ήταν πάντα το σύνορο. Από παιδί ήξερα σε ποια από τις δύο πλευρές του πάγκου ήταν η δική μου θέση. Τότε, δεν είχα αναλογιστεί τη μεταφορική σημασία αυτής της παρατήρησης. Ωστόσο, το ένιωθα βαθιά μέσα μου. Αργότερα, η καριέρα μου βασίστηκε πάνω σε αυτό ακριβώς το θέμα: το χάσμα των κοινωνικών τάξεων και των εθνικών ομάδων, το οποίο παρατήρησα εκείνο το καλοκαίρι».
No comments:
Post a Comment