Επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος

«Είμαι εχθρός της κάθε ανάμειξης στα πολιτικά. Δεν καταλαβαίνω γιατί αγανακτούν. Τους κόβουν τα ποσοστά τους; Εγώ είμαι ήρεμος και ήσυχος. Ζω με τη σύνταξή μου (590 ευρώ) το μήνα και μια «ενίσχυση» που μου δίνει («μου τα χρωστάει όχι από καλοσύνη») ο εκδότης μου άλλα 100 ευρώ το μήνα. Αυτά μου φτάνουν. Ζω καλά» δήλωνε λίγα λεπτά πριν την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα της σχολή απ’ όπου αποφοίτησε σχεδόν 50 χρόνια πριν - της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ - ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Λίγο αργότερα η Επίκουρη Καθηγήτρια του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ., Μαρία Ιατρού που εκφώνησε τον έπαινο του τιμώμενου υπενθύμιζε μεταξύ άλλων ποιημάτων του την «Αγκίδα» («Το βράδυ που σκότωσαν τον Λαμπράκη/ γυρνούσα από ένα ραντεβού/ ... Πέρασαν τρία χρόνια./ Ξανακύλησα στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά/.
'Όμως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί/ σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει: άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά/ άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα, κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια»…
Και το «Εναντίον»; (το ομότιτλο κείμενό του - του 1977 - σύμφωνα με το οποίο… «Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ’ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι./
Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερού μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας.

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων/ Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων, των σχέσεων με το κράτος, των εφημερίδων/ των κλικών/ των κουλτουριάρηδων/ κάθε ιδεολογίας / κάθε ατομικής φιλοδοξίας που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο• φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;…
«Τουλάχιστον είμαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί που με πρότειναν με αγαπούν και με εκτιμούν. Να κάτσω τώρα να τους κογονιάρω;» απάντησε δηλώνοντας ιδιαίτερα συγκινημένος για την τιμή.
«Ο πνευματικός πλούτος του ΑΠΘ διευρύνεται μ’ αυτή την αναγνώριση», δήλωνε εισαγωγικά στην τελετή που πραγματοποιήθηκε το πρωί σήμερα στην παλιά αίθουσα τελετών της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ ο πρύτανης κ. Γιάννης Μυλόπουλος.
Στην αντιφώνησή του (αφού του επιδόθηκαν τα διάσημα και ενδεδυμένος πλέον την τήβεννο του διδάκτορα επί τιμή) ο 80χρονος ποιητής Κωνσταντίνος Δημητριάδης (το «Ντίνος Χριστιανόπουλος» είναι ψευδώνυμο) μίλησε με θέμα: «Οι σημαντικότεροι ποιητές της Θεσσαλονίκης: μικρό γραμματολογικό σχεδίασμα».
Στην ομιλία του ο κ. Χριστιανόπουλος κατέταξε τους ποιητές της Θεσσαλονίκης στους:
-Αρχαϊκούς (Των τελευταίων χρόνων της τουρκοκρατίας)
-Τους παραδοσιακούς του Μεσοπολέμου και τους
-Μοντέρνους από το 1938 και ύστερα.
Στην πρώτη κατηγορία ενέταξε τους: Γέωργιο Σαγιαξή (1874-1941 από το Μοναστήρι) και τον Θανάση Κυριαζή (Αγρίνιο 1887-Θεσσαλονίκη 1950).
Ακολουθούν οι: Γιώργος Βαφόπουλος (1903-1996), η Ζωή Καρέλλη (1901-1997) τη γραφή της οποίας χαρακτήρισε ως «αυτοφυή» και «φιλοσοφική», ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993), ο Γιώργος Θέμελης (1900-1976), ο πολυβραβευμένος Τάκης Βαρβιτσιώτης (1916-2011) και τον Γιώργο Στογιαννίδη (1912-1994).
Ακολούθησε υποκατηγορία των λεγόμενων «Κοινωνικών ποιητών» στους οποίους ενέταξε τους: Μανώλη Αναγνωστάκη, Κλείτο Κύρου και Πάνο Θασίτη, και τέλος των «ερωτικών» στους οποίους μόνο για λόγους γραμματολογίας ενέταξε τον εαυτό του, και τους Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου και Γιώργο Ιωάννου.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ