Η ΕΕ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΟΛΥΓΛΩΣΣΙΑ»

Υποταγή και της γλώσσας... στο κεφάλαιο

• Πλήρως ενταγμένη στα συμφέροντα του ευρω-ενωσιακού κεφαλαίου, με την υποταγή και της γλώσσας, είναι η έκθεση που κατέθεσε (31/1) ομάδα αστών διανοουμένων που συγκροτήθηκε για να «συμβουλεύει» την Ευρωπαϊκή Επιτροπή «στη συνεισφορά της πολυγλωσσίας στο διαπολιτισμικό διάλογο».

Η ομάδα υπέβαλλε «προτάσεις» για το πώς «οι γλώσσες μπορούν να προωθήσουν το διαπολιτισμικό διάλογο και την αμοιβαία κατανόηση με τη δημιουργία εμφανούς διασύνδεσης μεταξύ της γλωσσικής πολυμορφίας και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», αναφέρεται στο συνοδευτικό κείμενο.

• Το κείμενο απηχεί το άκρως αντιδραστικό και επικίνδυνο περιεχόμενο των διεργασιών στο εσωτερικό της ΕΕ από το περασμένο καλοκαίρι (βλ. «Ρ» 7/8), όπου η Γενική Διεύθυνση Εκπαίδευσης και Πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προετοιμάζοντας το διεθνές συνέδριο για «τις επιχειρήσεις, τις γλώσσες και τις διαπολιτισμικές δεξιότητες» που πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες (21/9) έδωσε το «σύνθημα»: «Γλώσσες σημαίνουν μπίζνες» (LANGUAGES MEAN BUSINESS) (βλ. «Ρ» 25/11/2007)!

Το νέο «φρούτο» που προτείνουν οι αστοί διανοούμενοι είναι η «γλώσσα προσωπικής επιλογής», που θα θεωρείται «"δεύτερη μητρική γλώσσα" για κάθε Ευρωπαίο που θέλει να μάθει μία γλώσσα. Χρειάζεται να αποτελεί μέρος και εφόδιο της σχολικής και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, και της επαγγελματικής ζωής για όλους και να συνδέεται στενά με τους τομείς της ιστορίας, του πολιτισμού, της λογοτεχνίας.

• Η γλώσσα προσωπικής επιλογής δε θα είναι κανονικά αυτή που χρησιμοποιείται για τη διεθνή επικοινωνία». Γιατί «οι διμερείς σχέσεις μεταξύ των χωρών της ΕΕ πρέπει να πραγματοποιούνται στις γλώσσες των δύο εμπλεκόμενων χωρών παρά σε μια τρίτη γλώσσα. Κάθε χώρα πρέπει να διαθέτει αρκετά άτομα που να κατέχουν επαρκώς τη γλώσσα της άλλης και αντιστρόφως».

Ουσιαστικά η ΕΕ προσανατολίζεται σε μια περισσότερο ευέλικτη δράση για το κεφάλαιο, αφού στόχος είναι η «ομαλή λειτουργία των κοινοτικών θεσμικών οργάνων», η «συνέχιση» και «παγίωση της ευρωπαϊκής οικοδόμησης». Προστίθεται, ότι «πρόσφατες μελέτες αποδεικνύουν ότι οι εμπορικές διαπραγματεύσεις επιτυγχάνουν πολύ συχνότερα όταν κάθε πλευρά αισθάνεται ελεύθερη να εκφραστεί στη γλώσσα της». Και ακόμη πιο απροκάλυπτα: «ένας άνθρωπος που μιλάει μόνο μία διεθνή γλώσσα μπορεί πάντα να αγοράσει, σε ολόκληρο τον κόσμο, ό,τι θέλει· αλλά αν ο άνθρωπος αυτός θέλει να πουλήσει και όχι να αγοράσει, θα ήταν καλό να ξέρει τη γλώσσα του δυνητικού αγοραστή. Αυτό δεν είναι ίσως απολύτως απαραίτητο, αλλά είναι βέβαιο ότι όσοι γνωρίζουν τις γλώσσες των εμπορικών εταίρων διαθέτουν ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα σε σχέση με όσους δεν τις γνωρίζουν»... [Ριζοσπάστης, 15/2/2008].