Στο ποιητικό έργο της Zωής Kαρέλλη είναι αφιερωμένο το επόμενο, 26ο στη σειρά, Λογοτεχνικό Πρωινό [εδώ] του Kρατικού Θεάτρου Bορείου Eλλάδος, που θα πραγματοποιηθεί την Kυριακή (4.3.207) και συμπίπτει με την Παγκόσμια Hμέρα Ποίησης. H εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 12 το μεσημέρι στο Θέατρο της Eταιρείας Mακεδονικών Σπουδών, με ελεύθερη είσοδο στο κοινό. Ποιήματα της Zωής Kαρέλλη θα διαβάσουν οι ηθοποιοί Aννα Φόνσου, Δημήτρης Kαρέλλης, Iφιγένεια Δεληγιαννίδη, Γιώργος Kαύκας, Σοφία Λάππου-Kαλού, Λίλια Παλάντζα και Γιάννης Xαρίσης. Tη λογοτεχνική επιμέλεια έχει η Pούλα Aλαβέρα, τη σκηνοθετική επιμέλεια ο Nίκος Nαουμίδης, την οργάνωση παραγωγής η Iωάννα Λιάκου, ενώ οι φωτισμοί είναι του Γιώργου Zίγκα. (2.3.2007)«Τι μπορεί να εκφράσει, να πει ο ποιητής προσπαθώντας να γράψει μια εισαγωγή στο έργο του; Εξηγήσεις, όταν τόσα εξηγούνται ή γίνεται προσπάθεια να εξηγηθούν, να σχολιαστούν και το μυστήριο της ύπαρξης απομένει. Και η ποίηση, πιστεύω πως είναι, τελικά, ένα μυστήριο, όχι μόνο αισθητικό γεγονός αλλά και υπαρκτική κίνηση. Φαινόμενο της ανθρώπινης έκφρασης. Τι έκανε, τι οδήγησε τον άνθρωπο να δημιουργήσει τον ποιητικό λόγο; Αφού υπάρχει ο πεζός, πλούσιος, σαφής, άνετος, γιατί αυτό το είδος της ομιλίας, με ιδιαίτερους νόμους και κανόνες; Σε όποιαν άλλη καλλιτεχνική εκδήλωση δεν παρατηρείται τούτο το διφυές, δεν υπάρχει μια τέτοια διαφορά.
Εξήγηση λοιπόν, ας πούμε, όσον αφορά και στην ουσία και στην τεχνική της ποίησης, όταν σ’ επίμετρο, στην κρίσιμη εποχή μας δημιουργούνται και νέες σχέσεις και ανταποκρίσεις στην διάρθρωση του ποιητικού λόγου, ακόμα και η πειθαρχία που μπορεί ν’ αποδώσει πιο σωστά το ουσιώδες ή το βαθύτερο νόημα. Ακοή και υπακοή στο ρυθμό, αίσθημά του βαθύτερο.
Τον ρυθμικό λόγο πιστεύω πως άκουσα μιαν ηλιόλουστη πρωΐα Κυριακής, στις «10 Απριλίου 1938». Πήγαινα στο νεκροταφείο (για ένα μνημόσυνο). Αισθανόμουν να με κατέχει η λαμπρότητα της ζωής και βαθύτερα, το δέος του θανάτου: αποστροφή, έκπληξη πρωτόγονη, πρωταρχική, και η παράξενη γοητεία του φόβου. Περπατούσα σχεδόν παραπαίοντας στον ακατάστατο δρόμο. Αυτή ήταν η αρχή της «Πορείας». Δεν μπορούσα βέβαια, τότε, να φανταστώ τη συνέχειά της. Ότι θα έφτανα στο «Σταυροδρόμι». Δεν ήταν καν δυνατό να το σκεφτώ. [...]»
Εξήγηση λοιπόν, ας πούμε, όσον αφορά και στην ουσία και στην τεχνική της ποίησης, όταν σ’ επίμετρο, στην κρίσιμη εποχή μας δημιουργούνται και νέες σχέσεις και ανταποκρίσεις στην διάρθρωση του ποιητικού λόγου, ακόμα και η πειθαρχία που μπορεί ν’ αποδώσει πιο σωστά το ουσιώδες ή το βαθύτερο νόημα. Ακοή και υπακοή στο ρυθμό, αίσθημά του βαθύτερο.
Τον ρυθμικό λόγο πιστεύω πως άκουσα μιαν ηλιόλουστη πρωΐα Κυριακής, στις «10 Απριλίου 1938». Πήγαινα στο νεκροταφείο (για ένα μνημόσυνο). Αισθανόμουν να με κατέχει η λαμπρότητα της ζωής και βαθύτερα, το δέος του θανάτου: αποστροφή, έκπληξη πρωτόγονη, πρωταρχική, και η παράξενη γοητεία του φόβου. Περπατούσα σχεδόν παραπαίοντας στον ακατάστατο δρόμο. Αυτή ήταν η αρχή της «Πορείας». Δεν μπορούσα βέβαια, τότε, να φανταστώ τη συνέχειά της. Ότι θα έφτανα στο «Σταυροδρόμι». Δεν ήταν καν δυνατό να το σκεφτώ. [...]»
No comments:
Post a Comment