Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι εμμονικός στην ποίησή του και στις κρίσεις του. Ουδέν πρόβλημα μέχρι αυτού του σημείου. Ολοι κουβαλάμε τις τρέλες μας και τις εμμονές μας. Κι όταν τις δημοσιοποιούμε, δεν κρατάμε δα και τη ζυγαριά της τυφλής Δικαιοσύνης. Προσπαθούμε, όμως, να είμαστε τουλάχιστον προσεκτικοί, για να μην αδικήσουμε ό,τι δεν είναι του γούστου μας.
Ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος ποιητής, εδώ και είκοσι χρόνια μάς λέει πόσο εργατικός ήταν και είναι, και πόσο τεμπέλης ήταν ο Οδυσσέας Ελύτης ή ο Μίλτος Σαχτούρης. 'Ή ότι το βραβείο Νόμπελ, που πήρε ο Γιώργος Σεφέρης, το χρωστάει στο γεγονός ότι άλλαξε τον αρχικό τίτλο της ποιητικής του συλλογής από «Κύπρον ου μ' εθέσπισεν» σε «Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ'». Εύκολο το υπονοούμενό του: ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, το βρετανικό λόμπι επηρέασε την κρίση της Σουηδικής Ακαδημίας.
Το κοινό τού «Gazarte», την περασμένη εβδομάδα, πήγε να ακούσει έναν ποιητή, αλλά τελικώς συνάντησε έναν άτυπο δικαστή, ο οποίος πετάει με ευκολία σημαντικούς ομοτέχνους του στη λάσπη και στο βόρβορο της λοιδορίας και της συκοφαντίας. Γιατί, εν γένει, στην τέχνη δεν ψάχνουμε για καλούς και κακούς ανθρώπους, προκομμένους και ανεπρόκοπους, ηθικούς και ανήθικους. Αναζητάμε καλά ποιήματα, καλά θεατρικά έργα, καλές ταινίες, καλές εικαστικές δημιουργίες. Αλλιώς θα ψάχναμε σε κάθε καλλιτέχνη τον σχιζοφρενή, τον μέθυσο, τον χασικλή, τον ομοφυλόφιλο, τον μπαϊσέξουαλ, τον μαζοχιστή, τον σαδιστή. Τρέμε Μαρκήσιε ντε Σαντ!
Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος δεν έχει ανάγκη από τέτοιες κακίες που, έτσι κι αλλιώς, είναι ξεθυμασμένες και παλιοκαιρισμένες. Εχει γράψει ορισμένα σημαντικά ποιήματα, τα δοκίμιά του είναι λαμπρά, οι βιβλιογραφίες του ακριβείς, η αγάπη του για το ρεμπέτικο δεδομένη και μεταδόσιμη στους νεότερους. Γι' αυτό κάθε φορά που μιλάει για τεμπελιά, ανατρέχουμε στο βιβλίο του Πολ Λαφάργκ, «Το δικαίωμα στην τεμπελιά». Του το προτείνουμε ως αντίδοτο στο δηλητήριό του.
No comments:
Post a Comment