- Γιωτα Mυρτσιωτη, Η Καθημερινή, 01/02/2011,
ΕΚΔΗΛΩΣΗ. Δύο λέξεις ψέλλισε ο Εμμανουήλ Κριαράς δακρυσμένος μπροστά στο ακροατήριο που χειροκροτούσε όρθιο τον μαχητή της ζωής και της παιδείας. «Είμαι ευγνώμων!». Κρατούσε στα χέρια του τον 17ο τόμο του Λεξικού της Μεσαιωνικής Ελληνικής Δημώδους Γραμματείας, το έργο της ζωής του, που ξεκίνησε τον περασμένο αιώνα, σταμάτησε ξαφνικά το 1997 για να αναλάβει τη συνέχισή του (από τον 14ο τόμο) το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας.
Το πρώτο αντίτυπο του 17ου τόμου (Π) ήταν το δώρο που του επιφύλαξε ως έκπληξη ο καθηγητής, πρόεδρος του ΚΕΓ Γιάννης Καζάζης, λίγες μέρες μετά τα 105α γενέθλιά του, στην κεντρική εκδήλωση του ΑΠΘ για τον εορτασμό της ημέρας των Τριών Ιεραρχών.
Προηγουμένως ο υπεραιωνόβιος ομότιμος καθηγητής, ως κεντρικός ομιλητής, μοιράστηκε για μισή ώρα τα βιώματά του από τη Φιλοσοφική «το φρούριο του φιλολογικού δημοτικισμού», όπως χαρακτήρισε τη Σχολή Θεσσαλονίκης. Αναφέρθηκε στην ίδρυσή της από προσωπικότητες με «λαμπρό παρελθόν στην ιστορία του μαχόμενου εκπαιδευτικού δημοτικισμού». Πρωτοπόροι και συνεχιστές, μεταξύ άλλων, οι Μανόλης Τριανταφυλλίδης, Αλέξανδρος Δελμούζος, Ιωάννης Κακριδής, Χαράλαμπος Θεοδωρίδης, Γιάννης Ιμβριώτης, Στέλιος Καψωμένος Νίκος Ανδριώτης, Λίνος Πολίτης, Δημήτρης Μαρωνίτης, Δημήτρης Λυπουρλής, Παναγιώτης Μουλλάς, Χρήστος Τσολάκης.
Μέσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα βρέθηκε ο ίδιος το 1950. Και, «μολονότι δίδασκα μαθήματα μεσαιωνικής φιλολογίας, πολύ συχνά είχα την ευκαιρία να κάνω λόγο για το γλωσσικό ζήτημα, αντικρίζοντάς το ως πρόβλημα είτε μέσα στη μακραίωνη ιστορία του ελληνισμού είτε της σύγχρονης πνευματικής μας ζωής».
No comments:
Post a Comment