Η Αντέλ Μοράλες ήταν η δεύτερη από τις οκτώ συνολικά συζύγους του Αμερικανού συγγραφέα Νόρμαν Μέιλερ, ο οποίος πρόσφατα -πλήρης ημερών (και δεν είναι στο ελάχιστο ευφημισμός)- μας κούνησε μαντίλι. Από την άποψη των συμβάντων ήταν, αν μη τι άλλο, και η πιο σημαδιακή. Στη βιογραφία του δεκαετούς κοινού τους βίου, The Last Party (εκδ. Blake, 1997), η Αντέλ εξιστορεί από την πλευρά της, χωρίς καμία διάθεση δήθεν αμεροληψίας, την πιο ταραχώδη περίοδο της ζωής της. Στον ίδιο τον Μέιλερ, πάντως, η δεκαετής παλινδρόμηση ανάμεσα στον Πόλεμο και την Ειρήνη δεν πρόσφερε το καύσιμο για κάτι τόσο μνημειώδες όσο το ομότιτλο μυθιστόρημα του Τολστόι -μόλις το σεξουαλικά πυρακτωμένο, αλλά μάλλον συγχυσμένο Πάρκο των Ελαφιών βασίζεται σε αυτά τα βουτηγμένα στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά και το πρώιμο swinging ερωτικών συντρόφων χρόνια. Οταν η Αντέλ Μέιλερ γνώρισε τον Νόρμαν, σύζυγος τρόπαιο ήταν εκείνος. Η νεοϋορκέζικη ιντελιγκέντσια των 50s θαύμαζε απεριόριστα αυτόν τον ταλαντούχο νεαρό Εβραίο από το Νιου Τζέρσι, μαγκάκο όσο και διανοούμενο, με πολλά υποσχόμενη καριέρα συγγραφέα μετά το -εξίσου υποσχόμενο- πρώτο του μυθιστόρημα, Οι Γυμνοί και οι Νεκροί. Η Αντέλ, από την άλλη, ήταν μια νεαρή Λατίνα με καταγωγή από το Περού, αποπροσανατολισμένη στον ασαφή χώρο μεταξύ ηθοποιίας και Τέχνης, απαίδευτη όσο και διψασμένη, αισθησιακή όσο και υστερική, που λιβάνιζε κάτι ψευτο-μαθήματα σε τοπικό κολέγιο ψάχνοντας απεγνωσμένα για τον πυγμαλίωνά της. Ο ίδιος ο Νόρμαν, από την πλευρά του, περισσότερο νοιαζόταν να δημιουργήσει την αυλή του παρά να αναλάβει το ρόλο -αλλά, τυφλωμένος από λαγνεία, το έκανε και είπε και ένα τραγούδι: Του εκτελεστή, όπως αποδείχτηκε.
Οπως, όμως, κάθε έρωτας που θεμελιώνεται σε στραβοχυμένα θεμέλια, έτσι κι ο δικός τους δεν έμελλε να είναι αρραγής. Οι εντάσεις παραμόνευαν από την πρώτη κιόλας μέρα της γνωριμίας, κλιμακώνονταν και παρουσίαζαν ύφεση μόνον όταν τα δύο κορμιά επιδείκνυαν έφεση στον ερωτικό στίβο, ανακωχή στη γέννηση του πρώτου από τα δύο παιδιά τους και κορύφωση όταν το κοινωνικό μάτι εστίαζε σ' αυτό το ταιριαστό αισθητικά, αλλά ασύμβατο, τελικά, πνευματικά ζευγάρι. Με αποκορύφωμα εκείνο το βράδυ του Νοεμβρίου του 62, όταν -θολωμένος από ένα εκρηκτικά εκφυλιστικό κοκτέιλ χασίς, ουίσκι και προσωπικών του δαιμόνων- ο Νόρμαν μαχαίρωσε την Αντέλ στο σούρουπο ενός ακόμη -από τα πολλά- πάρτι τους (του τελευταίου), κραυγάζοντάς της: «Σε γλιτώνω από τον καρκίνο, αγάπη μου»!Το αξιοσημείωτο, πάντως, δεν είναι ότι η Αντέλ δεν επιδίωξε τη δίωξη και καταδίκη του Μέιλερ -λόγω των παιδιών και του ότι δεν ήθελε να δουν την εικόνα του πατέρα τους πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Το πραγματικά σπάνιο ήταν η πρωτόγνωρη δύναμη συγχώρεσης που επέδειξε τριάντα περίπου χρόνια αργότερα, όπως η ίδια ομολογεί στις τελευταίες σελίδες του Last Party, παρέχοντας μια λυτρωτική, όσο και πρωτοφανή άφεση -αναγνωρίζοντας ίσως πως ό,τι πέτυχε ως προσωπικότητα στη ζωή της το όφειλε σε εκείνον.
Σύμφωνα με τη δοξασία, όλες οι γυναίκες είναι ίδιες -ανεξάρτητα από γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Μπορεί, λοιπόν, η απόσταση Περού - Καλαμάτας να είναι αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα, αλλά το σίγουρο είναι ένα για τη γυναίκα εκείνη που δεν έχει την ελάχιστη δύναμη να συγχωρέσει ένα και μόνον (έλασσον) ατόπημα: Ein Mal ist kein Mal. Εάν δεν συγχώρησε μία φορά, δεν άξιζε (τον κόπο) καμία φορά. So long.
[Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΦΙΛΙΠΠΟΥ, HOMME 21/1/2008]
No comments:
Post a Comment