Κωστής Λίθινος: ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ...

Αποκαμωμένος από τη δύσκολη καθημερινή ζωή αλλά και από όσα βλέπεις και ακούς στους χώρους που κινείσαι εγκαταλείπεις για λίγες μέρες τη μεγάλη πόλη.

Τα βήματά σου σε οδηγούν στην ελληνική ύπαιθρο. Η κωμόπολη που σε φιλοξενεί βρίσκεται στα ριζά ενός ψηλού λόφου. Σταδιακά, απλώθηκε, και άρχισε να καταλαμβάνει την πεδιάδα.

Η μέρα, από νωρίς το πρωί που ξυπνάς, δείχνει υπέροχη. Αποφασίζεις, λίγη ώρα μετά, να βγεις έξω στη φύση.

Με το αυτοκίνητό σου τριγυρίζεις αργά στην εύφορη πεδιάδα που την πλημμυρίζουν τα αμπέλια. Περιεργάζεσαι και απολαμβάνεις με όλες τις αισθήσεις σου.

Ο λαμπρός ήλιος σε ζεσταίνει. Το φως είναι εκτυφλωτικό. Η φύση έχει αρχίσει να ξυπνά. Πολύχρωμα λουλούδια ξεφυτρώνουν εδώ και εκεί σκορπίζοντας μεθυστικό άρωμα. Καθαρός αέρας γεμίζει τα στήθη σου και σε ενεργοποιεί.

Εκμεταλλευόμενοι τις ιδανικές καιρικές συνθήκες οι κάτοικοι της περιοχής έχουν ξεχυθεί στα χωράφια τους για το απαραίτητο κλάδεμα. Φωνές ακούγονται από παντού.

Σε κάποια στροφή του δρόμου, πριν από ένα πέτρινο γεφύρι, κάποια χαλάσματα αποσπούν την προσοχή σου. Αφήνεις το αυτοκίνητο και κατεβαίνεις.

Σε κοντινή απόσταση κυλά το ποτάμι. Οι άφθονες βροχές του χειμώνα το τόνωσαν πολύ. Το πάφλασμα του νερού, καθώς κυλά ορμητικά ανάμεσα σε πέτρες και κλαδιά, σε καθηλώνει. Στέκεσαι ακίνητος. Σχεδόν δεν αναπνέεις για να αφουγκραστείς καλύτερα. Νιώθεις ότι ζεις σε ένα άλλο κόσμο. Δεν θέλεις να απομακρυνθείς. Τα ψηλά δέντρα στο πλάι, καθώς σκύβουν προς το νερό, δημιουργούν ένα καταπληκτικό τοπίο.

Ανάμεσα στον δρόμο και το ποτάμι τα χαλάσματα. Πολλές πέτρες ριγμένες εδώ κι εκεί. Λίγα πράγματα έχουν διασωθεί από το πέρασμα του χρόνου. Στη μια πλευρά ένα δωμάτιο μικρό. Η πόρτα είναι ορθάνοιχτη. Μπαίνεις προσεκτικά μέσα και το περιεργάζεσαι. Το επίχρισμα, σε όλο σχεδόν το τμήμα του, έχει πέσει. Νερό μπαίνει από τις γωνίες της στέγης. Ένα μούδιασμα σε κυριεύει.

Λίγα βήματα μακρύτερα ένας μικρός φούρνος. Για το φούρνισμα του απαραίτητου ψωμιού. 

Πλησιάζεις. Τα χόρτα έχουν πλημμυρίσει το εσωτερικό του φούρνου. Μια σαύρα βγαίνει από μέσα και οπισθοχωρείς.

Οι κατασκευές, συγκινητικά ταπεινές. Αποπνέουν το ήθος μιας άλλης εποχής. Τη φέρνεις στο μυαλό σου και μόλις συγκρατείς τον λυγμό σου.

Βγάζεις τη φωτογραφική μηχανή από την τσέπη σου και τις απαθανατίζεις.

Πότε άραγε, σκέφτεσαι, έπαψαν να ακούγονται στην αυλή παιδικές φωνές;

Σε τέτοιου είδους κατασκευές, αρκετοί, οφείλουμε πολλά. Είναι όλη η ζωή μας. Δεν γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε εντυπωσιακά σπίτια. Ας μην το λησμονούμε.

Ακολούθησαν η απομάκρυνση και η ξιπασιά, αποτελέσματα μιας πλαστής οικονομικής ευημερίας. Χάσαμε, οι περισσότεροι, την ψυχή μας.

Έτσι, οδηγηθήκαμε αργά, χωρίς σχεδόν να το αντιληφθούμε, στην κρίση και στα παρεπόμενά της…

Κωστής Λίθινος