Ελευθερία Κυρίτση- Χειρόγραφη Πόλη

Σε διηγούμαι από κείνο το γιατί/ που εξερευνούσε τον κόσμο/ τον έσκαβε τον πλάταινε/ τον φύτευε μέσα μας…

(Lullaby, σελ. 36-37)

…Και διαβάζω ονόματα κήπων:/ Ομόνοια, Βικτώρια, Βάθη/ (Πιάνουν από σφαγιασμένες σκιές της πλατείας/ Μέχρι την απόκρημνη γεωμετρία/ Σφαιρικών εννοιών)/ Αιωρούμαι πάνω απ’ το σώμα της μακρόστενης λεωφόρου/ Και βλέπω να περνούν τα γιασεμιά:/ Φυλής, Αιόλου, Αχιλλέως/ Τυλιγμένα στο μπουκέτο της τρελής Ουρανίας…  

(Ciudad – Εύκρατη πόλη, σελ 9)

Πλάι στο φωταγωγό, απ’ τη μέσα μεριά του τοίχου/ Μεγαλώνει από καιρό ένα πιάνο/ Έχει μηδενίσει πολλές φορές τις σκάλες της οκτάβας του….

(Η σκακιέρα του Αλεξάντρ Σκριάμπιν)

Η Ελευθερία Κυρίτση ξεκινά με την πρώτη της ποιητική συλλογή να διηγηθεί τις πολλαπλές, πολυπρισματικές, τεθλασμένες, υπολανθάνουσες, πτυχές της πόλης, που ουσιαστικά σημαίνει τις ζωές των ανθρώπων της. Τις αθόρυβες επισκέψεις, τον ήχο του πιάνου στο φωταγωγό, «τα κεραμίδια της νοσταλγίας», «την ισχνή ηλιακή βλάστηση», τις «σκιές που κρέμονται προσθετικά στο τίποτα», τη «μεγάλη σάλα/ της γιαγιάς Ελευθερίας που/ ονομαζόταν τότε οικοδέσποινα», εν ολίγοις η Κυρίτση εκθέτει «καθετί που πάντα μας διαφεύγει», ανάμεσα στα ψίχουλα της πραγματικότητας/ και την οχλαγωγία των δευτερολέπτων.

Πολλαπλοί ήχοι-φθόγγοι υπεισέρχονται στην ποίησή της, αφουγκράζονται την ανάσα της έτσι όπως παρακολουθεί τις σκιές/σιλουέτες όσων διαβαίνουν τις εποχές, τα αισθήματα, όσων μετέχουν της ζωής της, αυτών που συμπάσχουν και συναισθάνονται τις απώλειές της: Έκλεισα την πόρτα δυνατά κι απελπισμένα φεύγοντας/ Έγραφα πια την ιστορία της ποίησης/ Την απουσία/ Στις αρχές του χειμώνα (Εποχές ποίησης, σελ. 24-25)
Ένας διαρκής διάλογος (ακόμα και στα ποιήματα ποιητικής που αφθονούν στη συλλογή) είναι η ποίηση της Ελευθερίας Κυρίτση, μια διήγηση που ξετυλίγεται μεθοδικά ανάμεσα σε παύσεις διακοπές φράσεων παρενθέσεις υπονοούμενα, ένα κάδρο πολλαπλών εικόνων απ’ όπου ξεπετιούνται μορφές ιδέες διαγράφονται συναισθήματα (Πέθανα όταν δεν ήξερα πώς/ αλλιώς να σιωπήσω/ να καρατομήσω το χρόνο) υποδηλώνονται φόβοι (Φοβάμαι/ μη μεγαλώσει η πραγματικότητα/ και μας μικρύνει το αίμα) διατυπώνονται αιτήματα, αλλά το κυριότερο καθίσταται σαφής η βούλησή της να πει πως είναι εδώ συγκάτοικος συμπαίκτης και συμπάσχουσα με τον διαβάτη-αναγνώστη.
«Μ»
Η Ελευθερία Κυρίτση γεννήθηκε το 1979 στον Παλαμά Θεσσαλίας. Σπούδασε Ψυχολογία και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σχολική και Εξελικτική Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στη συνέχεια αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θράκης. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Η «Χειρόγραφη πόλη» είναι το πρώτο βιβλίο ποίησης που εκδίδει.