ΘΟΛΟ ΤΟΠΙΟ

Κάποτε υπήρξε ο Αιμίλιος Χουρμούζιος (όποιος τον ξέρει, έχει καλώς κι όποιος δεν τον ξέρει ας ψάξει να τον μάθει). Το 1962, που λέτε, ο Χουρμούζιος μιλούσε για τη «θερμοπυρηνική» εποχή του και το μηχανισμό της, που ήταν ρυθμισμένος στις στροφές του ταχυπιεστηρίου για να αναδεικνύει από τις στήλες των εφημερίδων τις «αξίες» των πρακτορείων της παραλογοτεχνίας. Έλεγε, λοιπόν, ότι η εποχή του προσφερόταν για τις απίθανες εξακοντίσεις των μετριοτήτων στους θολούς ουρανούς της φήμης, που κατακυρώνει με την ιαχή της επιδοκιμασίας και της ανεξέλεγκτης αποδοχής το κοσμικό σαλόνι.

Έτσι και σήμερα, εκείνος ο αυθεντικός Έλληνας, που ανίχνευσε καλά την ψυχοσύνθεση των συμπατριωτών του, θα υποστήριζε με το πάθος του ότι τα πραγματικά ή καλλιτεχνικά κριτήρια έχουν και αυτά μετατοπιστεί και καταντήσαμε να αναζητούμε τους πνευματικούς οδηγούς μέσα στο συνωστισμό των κοσμικών στηλών ή των λογοτεχνικών διαφημίσεων.

Κι αυτά τα σημειώνω μόνο και μόνο για να γίνει αντιληπτό πόσο απουσιάζουν στην εποχή μας οι διανοούμενοι εκείνοι που θα ορθοτομήσουν το λόγο της αλήθειας και θα ξεκαθαρίσουν με την ευθυκρισία τους το θολό τοπίο, όπου οι πολιτικοί, σε αγαστή συνεργασία με κάποιους εκ των ανθρώπων της ενημέρωσης, μας έχουν αλλάξει τα φώτα.

Οι άνθρωποι των γραμμάτων και γενικώς του πνεύματος και της τέχνης συνωστίζονται στην αγορά και εξομοιώνονται με τους μπεχλιβάνηδες που διαφημίζουν τα προϊόντα τους. Οι προβολείς που τόσο πολύ αγαπούν, φωτίζουν η γύμνια τους. Σημεία και τέρατα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία και μιλάνε μόνο αυτοί που ανέφερα παραπάνω. Όλοι λατρεύουν την τηλεόραση και η θέα του προσκήνιου τους έχει μαγέψει. Οι συγγραφείς ψάχνουν για λιβανωτούς και βραβεία. Όλοι στο κυνήγι της προβολής.