ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΝΗ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑ...

Την περασμένη Τετάρτη είχαμε βρεθεί στο Ίδρυμα Θεοχαράκη, στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ - ΜΕΝΗΣ ΚΟΥΜΑΝΤΑΡΕΑΣ. Νεανική αλληλογραφία 1954-1960 [επιμέλεια-πρόλογος: Θανάσης Νιάρχος, εκδόσεις ΤΟΠΟΣ]. Λίγοι ήμασταν. Περίπου είκοσι άνθρωποι. Είπαμε ότι εμπόδιο στάθηκαν οι πορείες και τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά ήταν μια ωραία συνάντηση με δυο πνευματικούς δημιουργούς που συναντήθηκαν στα νεανικά τους χρόνια κοντά στους μεγάλους μιας άλλης εποχής [εννοώ τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Νίκο Γκάτσο κ.ά.] και η φιλία τους κρατήθηκε αμείωτη μέχρι σήμερα. 

Ο Βασίλης Βασιλικός και ο Μένης Κουμανταρέας κατάφεραν σε μια τόσο μικρή συντροφιά ανθρώπων να κουβεντιάσουν για τα πρώτα χρόνια της γνωριμίας τους και να αφηγηθούν ένα σωρό ανέκδοτα περιστατικά που σημάδεψαν τη νιότη τους αλλά και τον πνευματικό περίγυρο της εποχής. Και τους είδαμε να μιλάνε απλά, καθημερινά, χωρίς έπαρση, φιλικά. Έτσι όπως ήταν και τα γράμματα που αντάλλαξαν κάποτε: γράμματα εξομολογητικά, τρυφερά, γεμάτα από την επιθυμία ενός μέλλοντος δημιουργικού, που τελικά τους ανέδειξε ως συγγραφείς και στερέωσε τη φιλία τους.

"Παγκόσμια πρωτοτυπία", χαρακτήρισε την έκδοση αυτής της αλληλογραφίας ο Βασιλικός, εννοώντας ότι παρουσιάστηκε από τους ίδιους τους συγγραφείς, διότι κάτι τέτοιο συμβαίνει κατά κανόνα μετά θάνατον!!!

Όταν ζήτησα από τον Κουμανταρέα να μου κάνει αφιέρωση στο βιβλίο [τον Βασιλικό δεν τον πρόλαβα γιατί έφυγε ξαφνικά], δεν φανταζόμουν ότι ήταν ίσως η τελευταία αφιέρωση που έγραφε. Φυσικά έχω τα περισσότερα βιβλία του με προσωπικές αφιερώσεις. Από την εποχή που του είχα πάρει για πρώτη φορά συνέντευξη, όταν κυκλοφόρησε Ο ωραίος Λοχαγός, το 1982. Μου έχει μείνει το φωτογραφικό ντοκουμέντο από τη συνάντησή μας εκείνη στο σπίτι του στην Κυψέλη.