Η Λένα Κιτσοπούλου... και τα έργα της!

Προσφάτως στο περιοδικό της κυριακάτικης εφημερίδας του γνωστού συγκροτήματος δημοσιεύτηκε ένα άρθρο/ρεπορτάζ/έρευνα, με τίτλο “Οι 10 ισχυροί του ελληνικού θεάτρου σήμερα”. Και λέει ο δημοσιογράφος ότι "είναι οι βασικοί παίκτες που κινούν τα νήματα στη σύγχρονη θεατρική πραγματικότητα"! Ποιοι είναι αυτοί οι δέκα; Σταμάτης Φασουλής, Σωτήρης Χατζάκης, Νίκος Καραθάνος, Στάθης Λιβαθινός, Κατερίνα Ευαγγελάτου, Γιάννης Κακλέας, Δημήτρης Τάρλοου, Θωμάς Μοσχόπουλος, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Λένα Κιτσοπούλου.

Αυτοί οι άνθρωποι που δεν τους μηδενίζω, φυσικά ίσως να μην φταίνε που το περιοδικό τούς έβαλε σε περίοπτη θέση. Ο καθένας και η καθεμιά έχει τα υπέρ και τα κατά. Το αν κινούν τα νήματα όπως θέλει να γράφει το περιοδικό, αυτό είναι μια άλλη ιστορία και θα την δεχόμουν για λόγους δημοσιογραφικής ευκολίας.

Θα αναφερθώ στην κ. Κιτσοπούλου, που είναι και πεζογράφος και ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας, και σκηνοθέτης και μοντέλο και μπορεί και κάτι άλλο που δεν ξέρω, η οποία έχει αφοσιωθεί στην ΠΡΟΚΛΗΣΗ! Η παρουσία της στο χώρο των τεχνών και των γραμμάτων βασίζεται στην πρόκληση. Ξεκίνησαν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου οι παραστάσεις του “Μουνή”, που αποτελεί σκηνική διασκευή του ομότιτλου διηγήματός της... 

 

Να ξεχάσουμε ότι η Κιτσοπούλου σ' ένα άλλο έργο της που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών, τον Αθανάσιο Διάκο, τον ήρωα της Αλαμάνας, τον έκανε... σουβλατζή και κερατά;

Το διήγημά της αυτό που το έκανε και θεατρικό έργο [είναι μια άλλη ιστορία αυτή με τα πεζογραφικά κείμενα που γίνονται... θέατρο] τώρα επιχειρεί να του δώσει μια υπόσταση, μετά και το άνοιγμα του “φακέλου Χρυσή Αυγή”. Όταν το έγραφε δεν πιστεύω ότι είχε κατά νου τη Χρυσή Αυγή. Βλέπω, ωστόσο, ότι στο κείμενό της αποτυπώνει μια εικόνα της ελληνικής κοινωνίας που δεν υπάρχει! Ίσως με το επιχείρημα ότι η Τέχνη μπορεί να βλέπει εκεί όπου ο κοινός νους καθεύδει. Ας το δεχτούμε. Αλλά είναι προφανές ότι και με αυτό το έργο της ενισχύει την άποψή μας ότι η Κιτσοπούλου για άλλη μια φορά έβαλε σκοπό της να προκαλέσει. Και με το περιεχόμενο και με τον τίτλο. 

 

Θα πρέπει να ξέρει η κ. Κιτσοπούλου ότι το θέατρο υπάρχει για το κοινωνικό σύνολο και χάρη στο κοινωνικό σύνολο, κι επειδή απευθύνεται στους πολλούς πρέπει να βρίσκει απήχηση στη συλλογική ψυχή κι όχι σε μια εκκεντρική μειοψηφία, την οποία όμως και αυτή [την εκκεντρική μειοψηφία] την έχει αισθητικά εκμηδενίσει. 

 

Από τη στιγμή όμως που η ίδια δημαγωγεί, και θυσιάζει την ποιότητα μιας κοινωνίας και με τεχνάσματα επιχειρεί να δημιουργήσει λογοτεχνικό έργο, τότε ίσως θα έπρεπε ν' αφήσει στην ησυχία του και το θέατρο. 

 

Ενας πατέρας κόβει το αυτί του παιδιού του και το απλώνει στο μπουγαδόσκοινο. Ενας άλλος δέρνει την κόρη του και την κρεμάει σαν αρνί στο τσιγκέλι επειδή ήθελε να πάει σ΄ ένα γάμο. Ενας πιτσιρικάς ξυλοκοπείται σε δημόσια θέα από τον γονιό του για να γίνει άντρας… Αυτά και άλλα είναι τα περιστατικά που “ανακάλυψε” στην ελληνική κοινωνία η κ. Κιτσοπούλου και τα αξιοποίησε λογοτεχνικά και θεατρικά...

Λέει ο σκηνοθέτης της παράστασης στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, Παντελής Δεντάκης ότι το έργο είναι “η περιγραφή του πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας που έχει μείνει αναλλοίωτος μέσα στο πέρασμα του χρόνου...”. Προφανώς δεν την γνωρίζει και ο ίδιος την ελληνική κοινωνία. 

 

Σε ποια κοινωνία αναφέρονται η συγγραφέας και ο σκηνοθέτης;

Την παράσταση δεν την είδα και φυσικά δεν πρόκειται να την παρακολουθήσω, διότι, εκ προοιμίου, είμαι βέβαιος ότι δεν θα λειτουργήσει δραματουργικά, αλλά θα λειτουργήσει ώς συλλαλητήριο: Ποιος είναι αυτός... ο “Μουνής”; 

 

Ήδη έχει προϊδεάσει και το δικό της κοινό, αλλά και κάποιους άλλους ανυποψίαστους, που θα τρέξουν να παρακολουθήσουν τον... “Μουνή” και φυσικά θ' αγοράσουν και το βιβλίο.... 

 

Η πρόκληση δεν είναι τέχνη. Δεχόμαστε ότι η μοίρα των ηρώων ενός έργου μπορεί να προκαλεί.

Η κ. Κιτσοπούλου πλασάρει τις ιδιορρυθμίες της, τα απωθημένα της, μπορεί κάποια ερωτικά ορμέμφυτα που μένουν ανικανοποίητα. Η πεζογραφία της και το θέατρό της δεν έχουν παρά τη διέξοδο και τη συνείδηση του αυτοερωτισμού. Και μάλλον καταλαβαίνει ότι το κοινό εύκολα εγκαταλείπεται στην ικανοποίηση των χαμηλών του ορέξεων, δίχως να υποπτεύεται ότι έτσι αλλοτριώνεται.

Δυστυχώς και στο θέατρό μας έχει διαδοθεί το διαφημιστικό πνεύμα κι έχει επικρατήσει η θορυβοποιία και δημιουργούν “καλλιτεχνικά γεγονότα” που ρυτιδώνουν την Τέχνη. Πάντως η κ. Κιτσοπούλου δεν έχει καταλάβει ότι η καταχρηστική επανάληψη κουράζει και στομώνει τις αισθήσεις κι επιπλέον εξουθενώνει το κοινό. 

 

Αυτά για έναν από τους... βασικούς παίκτες που υποτίθεται ότι κινούν τα νήματα στη νεοελληνική θεατρική πραγματικότητα, όπως θέλει το περιοδικό του συγκροτήματος.